Wie zijn sprookjes kent, ziet meteen dat Fifty Shades of Grey weinig meer is dan een young adult-versie – ook al is de film voor een ouder publiek bestemd – van Belle en het Beest, gekruid met een beetje Blauwbaard.
Het Beest is nu een rijke snotneusversie van Thomas Crown, het kasteel veranderde in een glazen Trump Tower en het beestachtige werd vertaald naar sadomasochistische seks (met de man in de rol van de sadist) in een ‘geheime kamer’. Zoals in het sprookje hebben de twee hoofdpersonages slechts een paar karaktertrekken: Anastasia nieuwsgierig en hunkerend naar seks en Grey geheimzinnig en afstandelijk.
Van realisme is er dus geen sprake in Fifty Shades of Grey. De film heeft vooral tot doel ‘afwijkende’ seksuele smaken, het leven van heel rijke mensen en knappe, maar onbereikbare mannen met een duistere zijde te romantiseren zoals Twilight de seksuele verlangens van tienermeisjes wilde romantiseren.
Ga dus niet meteen naar meneer Grey rennen. Maar naast een leeg vat is de film ook nog vrij vervelend, ontbreekt er een degelijk slot (da’s voor de sequels) en wordt er geacteerd zoals in een YA-film.
