'Syriana' en 'Good Night, and Good Luck' maakten reeds duidelijk dat het hart van George Clooney op de juiste plek zit. Nu hij in wanhoopsthriller 'Michael Clayton' een immorele advocaat speelt die terug op het goede pad probeert te komen, spit hij de hedendaagse politieke malaise nog dieper uit. "Eén film zal het verschil niet maken, een paar films daarentegen!" Deauville – George Clooney straalt. Nu is dat niet zo'n wereldschokkende nieuws, maar wanneer hij tegenover ons plaatsneemt, willen we een zonnebril opzetten. Zo verblindend is zijn glimlach. Verklaring voor zijn gelukzaligheid: hij is net geridderd in de Franse 'ordre des arts et lettres'. Een eer die voordien culturele iconen als Clint Eastwood, Axelle Red en Arno reeds te beurt viel. Hij steekt onmiddellijk van wal: "Ik besef dat regisseur-scenarist Tony Gilroy vooral bekend is als de man achter de 'Bourne'-scripts. Ik ben echter blij dat we een veel tragere prent hebben gemaakt. Elke film heeft zijn eigen tempo en temperatuur. De inhoud van specifieke scènes dicteren de filmploeg hoe ze geschoten moet worden. Tony is geen groentje dat zich wil bewijzen. Hij heeft het verhaal en de acteurs ademruimte gegeven. Godzijdank! Trouwens, heb je die laatste 'Bourne'-prent gezien? Wat is me dat een onding! (barst het uit)
Je neemt niet alleen de hoofdrol voor je rekening, je fungeert tevens als producent. Vergt die taak bloed, zweet en tranen?
George Clooney: Als je de begin- en eindtitels van veel films bekijkt, besef je dat de producentenrol vaak met een stevige korrel zout moet genomen worden. Natuurlijk staan er namen tussen die het echte fysieke werk verrichten en die er voor zorgen dat alle delen samenkomen. Met zulke dingen heb ik me echter niet beziggehouden. Mijn naam op die lijst betekende echter wel dat de geldschieters meer toegevingen deden.
De advocatenwereld die je afschildert heeft tegelijkertijd iets alledaags en iets buitenaards kils.
George Clooney: Tony heeft het geluk dat hij reeds 25 jaar in New York City woont en daar kom je – in tegenstelling tot in Hollywood – échte mensen tegen met échte jobs. Hij kent bankiers, advocaten en journalisten. Dat heeft ervoor gezorgd dat de prent zowel intiem-poëtische als realistische momenten bevat. Die dubbelzijdige karakteristiek hebben we trouwens proberen te contrasteren met een eerder gestileerde fotografie. Zo wilden we de eenzaamheid van de personages extra in de verf zetten door te werken met grauwe kleurenfilters en het Cinemascope-formaat. De film moest een rauwe en lege kwaliteit had.
Je hebt deze prent gemaakt zonder daarvoor een vergoeding te vragen. Ga je dat vaker doen?
George Clooney: Het is heel simpel: ik heb geen geld nodig, want ik hou alle centen die ik inzamel voor het goede doel stiekem voor mezelf. Of nee, toch niet. (lacht) De films die ik gratis of voor heel weinig doe, wil ik kost wat kost op het witte doek zien. Het zijn vaak prenten die anders niet gemaakt zouden worden. Neem nu 'The Good German', 'Solaris' of 'Confessions of a Dangerous Mind': ze hebben me niet wereldlijk rijker gemaakt, maar wel geestelijk. Aan de 'Ocean's'-films verdien ik dan weer wel een aardige zakcent. Over mijn afbetalingen en rekeningen moet ik me dus niet bepaald zorgen maken. (lacht)
Je zamelt o.a. geld in voor de oorlogsslachtoffers in Darfoer. Hoe leerde je die problematiek kennen?
George Clooney: Ik las verschillende artikels over het onderwerp in de New York Times. Omdat ik net klaar was met de Oscarcampagne voor mijn bijrol in 'Syriana', wist ik wat voor impact je hebt als wereldster. "Hoog tijd om mijn celebrity-status in te zetten voor mensen met echte problemen.", dacht ik. Het is spijtig dat ik nog geen tijd heb gehad om nieuwe 'fundraisers' te organiseren. Ik heb het namelijk te druk met mijn nieuwe film als regisseur.
Kan je daar iets meer over vertellen?
George Clooney: 'Leatherheads' wordt een romantische komedie. Dat genre durfde ik voordien niet aan. Ik speel de eigenaar van een American football-ploeg uit de jaren twintig. Wanneer mijn personage een jonge talentvolle speler inhuurt, wordt deze verliefd op de vrouw van de baas. Renée Zellweger gaat mijn vrouw spelen.
Terug naar 'Michael Clayton': Hoe kwamen jullie erbij om Tilda Swinton te casten als jouw nemesis?
George Clooney: We waren op zoek naar een actrice die haar mannetje kon staan wanneer de camera enkel en alleen op haar gericht was. Haar personage staat onder verschrikkelijke druk en Tilda was de enige die dat met echte overtuiging kon weergeven. Bovendien werkte ze heel goedkoop! (lacht)
Had je regisseur Tony Gilroy al ontmoet voordat jullie aan dit project begonnen?
George Clooney: Nee, en toch klikte het onmiddellijk. De eerste keer dat we elkaar ontmoetten, hadden we een meeting van een kwartier gepland. We zijn echter heel de dag blijven ouwehoeren. We houden allebei van dezelfde films. Titels als 'The Parallax View' en 'All the President's Man' zijn niet stuk te krijgen.
Denk je dat we op cinemagebied een seventies-achtig topmoment aan het beleven zijn?
George Clooney: Zo ver zou ik niet gaan. Er worden inderdaad opnieuw sociaal relevante films gedraaid, maar daar houdt het ook op. Indertijd waren het de beste regisseurs, de bekwaamste cameralui en de meest getalenteerde sterren die zich geëngageerd opstelden. Nu moet je het met mij en een paar van mijn makkers doen. De rest van Hollywood heeft het te druk op de golfbaan. (lacht)
Je begon je langspeelcarrière met 'The Peacemaker' en 'From Dusk Till Dawn'. Zie je jezelf nog terugkeren naar het actiegenre?
George Clooney: Ik was net nog aan het nadenken over de richting die 'The Peacemaker 2' zou kunnen uitgaan. (lacht) Ik moet bekennen dat ik de tijden waarin we leven veel griezeliger en spannender vind dan eender welke actieprent waarin ik zou kunnen meespelen. Vind je trouwens niet dat ik te oud ben voor dat soort rollen? Ik zou me heel de tijd bezeren en de crew zou staan zuchten. Nee, geen actie meer voor mij. Ik maak liever films waar mijn leeftijdsgenoten ook iets aan hebben.
Veel van je recente films hebben een onderliggende politieke boodschap. Zie je jezelf in de politiek stappen? Sterker nog: heb je geen zin om Ronald Reagan achterna te gaan en het Hollywoodleven gedag te zeggen om president van Amerika te worden?
George Clooney: Begin ik er zo oud uit te zien? (lacht) Nee man, ik heb te veel domme dingen gedaan om het te maken als politieker. De journalisten zouden zich kostelijk amuseren met het etaleren van al mijn misstappen uit het verleden. Geef mij maar het leven op de zijlijn.
De zijlijn? Je levert net één van de meest gepolitiseerde films van het jaar af!
George Clooney: Ik vind het gek dat iedereen 'Michael Clayton' een politieke prent beschouwd. De personages hadden even goed slagers, boekhouders of wetenschappers kunnen zijn. Corruptie zit in iedereen. Niemand kan zeggen dat hij of zij nog nooit iets mispeuterd heeft. Bovenal gaat het om een entertainende thriller zoals ze die vroeger bij de vleet maakten.
Verwijzen jullie met de casting van 'Three Days of the Condor'-filmer Sidney Pollack als Claytons corrupte baas naar het soort films waar je het net over had?
George Clooney: Sidney was één van de eersten die het script las. Het heeft ons heel wat moeite gekost om hem duidelijk te maken dat we hem niet als regisseur maar als acteur wilden. (lacht) Zowel Tony als ik vinden hem een geweldige acteur. Kijk maar naar 'Husbands en Wives' van Woody Allen en je begrijpt ons. Toch vervloekten we onszelf voor twee redenen. Sidney is immers heel streng voor zichzelf en anderen. Maar tegelijkertijd kan hij heel lui zijn en dan was het zwoegen om hem op de set te krijgen. Maar nogmaals: hij is één van de beste acteurs die ik ken.
Laatste vraag: denkt u echt dat cinema de wereld kan veranderen?
George Clooney: Eén film zal het verschil niet maken, maar neem er één paar en de bal gaat onvermijdelijk aan het rollen. Ten tijde van de grote burgerrechtenmanifestaties barste het in de bioscopen van de sociaal bewuste films. Als de media stopt met vragen te stellen, neemt de kunstwereld vaak hun taak over. Zo hebben de protestsongs van Bob Dylan echte wijzigingen veroorzaakt. Volgens mij is het moment aangebroken dat cinema de twijfels en angsten van de gewone burger uitdrukt.
