De spiegel, een object met hoge toegevoegde horrorwaarde, is een ultraklassiek artefact dat in tal van griezelfilms wordt gebruikt.
Hoewel de producenten van Paranormal Activity en Insidious hem niet gebruiken op overuigend originele manier (achter de spiegel huist de slechte versie van wie er in kijkt, goed, ok), is het eerder de beheersing van het verhaal waardoor Oculus zich onderscheidt van Jan en Alleman.
Mike Flanagant, die spanning en angst verkiest boven platweg gore effecten, vervangt het ingewikkelde gebruik van flash-backs door de mengeling van heden en verleden in één shot. Dit uitstekend regie-idee werd ontegenzeggelijk met brio gebruikt en slaagt erin om de kijker uit zijn evenwicht te brengen, en hem zelfs lichtjes te stresseren, door te spelen met zijn perceptie van de realiteit. Deze stabilitatie zorgt ervoor dat de slaande deuren en de plotselinge verschijningen efficiënter werken dan gewoonlijk, wat ertoe leidt dat we enkele bange vreugdesprongen maken.
Maar laat ons niet te hard van stapel lopen: Oculus blijft een consumptieproduct, dat misschien een beetje beter is verpakt dan gewoonlijk, maar waarvan het einde - even ontgoochelend als voorspelbaar - de enige bestaansreden onthult van deze film: de lancering van een nieuwe franchise.
