Het is onmogelijk om ‘Divergent’ niet te vergelijken met The Hunger Games of met The Host.
Ze zijn immers alle drie gebaseerd op young adult novels, hebben alle drie een vrouwelijke protagonist die een revolutie begint en via het avontuur ook opgroeit tot vrouw en spelen alle drie in een nabije toekomst waarin een totalitair regime het volk onderdrukt. Interessant is wel dat Divergent meer naar het verleden wijst dan zijn concurrenten.
De enthousiaste leden van de Dauntless-groep doen denken aan de Hitlerjugend en de Divergents worden behandeld zoals de Joden door de Nazi's in de jaren dertig. Maar voor de rest heeft Divergent geen echte verrassingen te bieden. We hebben dit verhaal al eens eerder gezien, we kennen de young adult-acteerstijl en je weet dat het hoofdpersonage Tris snakt naar romantiek en volwassenheid. Nu, ‘Divergent’ is lang niet zo slecht geschreven, geacteerd en ingeblikt als het ronduit vreselijke The Host, maar kan op geen enkel moment tippen aan de zeer interessante tweede episode van The Hunger Games (de enige echt goede young adult-film).
Je kan de schuld niet helemaal leggen bij regisseur Neil Burger, want die volgde gewoon de vrij conservatieve en soms dubieuze visie van Roth.
