Na een half uur RED 2 voel je je nog aangenaam verrast. De nieuwe wederwaardigheden van voormalig CIA-agent Frank Moses en zijn makkers houden een geinig toontje aan en de actiescènes hebben punch.
Naarmate het avontuur opschiet, zie je echter de lucht uit de banden van dit logge voertuig lopen. De grappen worden moeizamer, de slapstick lijkt geforceerd, de actie proeft naar opgewarmde kost en het verhaal heeft alles van een stapel ideeën die op het laatste moment aan elkaar zijn geniet. Nu en dan komt RED 2 nog met een geestige quote op de proppen ("Ik wist dat ze hem zou bespelen als een banjo op een dansfeestje") en ik twijfel er niet aan dat iedereen geweldig zijn best doet. Maar de olijke muziek, de overdreven personages en de krakkemikkige plot zetten enkel de wanhoop van de makers in de verf. De beste manier om te illustreren wat RED 2 in huis heeft, is de volgende: in de vorige film liep John Malkovich nog serieus in de weg met zijn gekke bekken en domme kostuums
In dit vervolg zorgt hij zowaar voor de verfrissende noot. En het is niet omdat hij ondertussen zoveel beter is geworden. Hij heeft in de slotscène zelfs een fruitkorf op zijn kop.
