Cloud Atlas - Bespreking Cinema

Is dat Tom Hanks met zijn dikke neus en grote tanden? En die blanke vrouw met haar blauwe ogen, is dat Halle Berry? En vergis ik me, of is het Hugh Grant die zichzelf opgemaakt heeft als vadsige Oosterling? Het is een fase waar je onvermijdelijk doorheen moet als je naar 'Cloud Atlas' zit te kijken. Je snapt wel perfect wat Tom Tykwer en de Wachowskis, de drie regisseurs van dit verbijsterende epos, bezield heeft om hun acteurs allemaal verschillende personages te laten spelen. Maar het brengt een mens wel even in de war. Heel lang duurt die fase echter niet, enerzijds omdat die personages telkens opnieuw terugkeren en je dus aan die make-up went, maar ook omdat de film zelf zo verbluffend knap in elkaar steekt dat je de gebreken snel vergeet en vergeeft. Wat Tykwer en de Wachowski's hier presteren, is een demonstratie van pure vertelkunst op een manier die enkel een film voor elkaar krijgt. 'Cloud Atlas' wervelt doorheen tijd en ruimte met de sierlijkheid van een balletdanser, en ook de soms dwaze humor kan daar niets aan veranderen. Dat er ook nog eens een ontroerend verhaal met een tijdloze boodschap onder steekt, maakt de film alleen maar fraaier. (RN)