L'Homme qui Rit - Bespreking Cinema

Een jongen (Gwynplaine) met een verminkt gezicht die verstoten wordt door de gemeenschap. Een handelsreiziger (Ursus) die zich over het kind ontfermt en hem opvoedt als zijn eigen zoon. Een bloedmooi blind meisje (Déa) dat de goeie ziel ziet die de knaap in werkelijkheid is. Toen Victor Hugo anderhalve eeuw geleden tijdens zijn verbanning naar de Kanaaleilanden de roman 'L'homme qui rit' verzon, keek hij niet op een dramatisch cliché meer of minder. Ideeën gebruiken die al regelmatig eerder de revue zijn gepasseerd is echter niet noodzakelijk een probleem, als je er maar een frisse wind doorheen blaast. In Hugo's geval was dat de manier waarop hij zijn morele fabel verwoordde en de sfeerschepping die uit zijn pen vloeide. De filmversie probeert iets gelijkaardigs voor elkaar te krijgen maar klinkt (met name vanwege de typisch Franse literaire dialogen) vooral vals en gekunsteld. Door de aanwezigheid van Gérard Depardieu in de rol van de opvliegende maar knuffelbare Ursus heeft 'L'homme qui rit' in het begin nog een soort ouderwetse charme die het haardvuur gezellig laat knetteren. Maar het hout raakt veel te snel op. (RN)