‘Speak No Evil’ waarschuwt het publiek: vakantievrienden zijn geen echte vrienden en het is best oké om je ongemak te uiten. Doe je dat niet, dan kom je terecht in gruwelijke problemen. Op film zorgt dat voor een bloedstollende mix van horror en komedie.
Op vakantie raakt een Amerikaans koppel (Scoot McNairy & Mackenzie Davis) bevriend met een Brits koppel (James McAvoy & Aisling Franciosi). Ook hun kinderen kunnen het goed met elkaar vinden. Het blijkt dat de Amerikaanse Agnes (Alix West Lefler) een rustgevend effect heeft op de Britse Ant (Dan Hough), die door een aandoening aan zijn tong niet kan spreken.
Wanneer later Ben (Scoot McNairy) en zijn gezin uitgenodigd worden op de afgelegen boerderij van Paddy (James McAvoy), ontaardt hun affectie in een nachtmerrie. De Britten - ja, de Britten - zijn luid en overschrijden steeds meer grenzen. Ondertussen blijven de Amerikanen - ja, de Amerikanen - stilletjes glimlachen. Ze krijgen geen lelijk woord over hun lippen op gevaar voor eigen leven.
Blumhouse - het productiehuis achter onder meer ‘Get Out’, ‘The Invisible Man’ en ‘M3gan’ - zet dit najaar ‘Speak No Evil’ op het filmmenu. Scenarioschrijver en regisseur James Watkins baseerde het script op dat van de Deense horror-thriller ‘Gæsterne’ uit 2022. Daar nam hij het merendeel uit over, maar hij paste wel het een en ander aan aan; wellicht deed hij dat om het publiek niet naar huis te moeten sturen met een depressie.
Alles voor de schone schijn
Als horror het genre is van verhalen met een waarschuwing, dan is ‘Speak No Evil’ de ultieme horrorfilm voor het welgestelde publiek van de eenentwintigste eeuw. Klemmen we onszelf niet allemaal vast in een verstikkende beleefdheid om toch maar niemand voor het hoofd te stoten? Laten we niet te gemakkelijk over ons heen lopen?
Zowel in het origineel als in deze remake is dat gelijk aan zelfmoord. Toch blijven de Amerikanen verstokt vriendelijk tot het bittere eind. Uiteindelijk wil je brullen naar het scherm dat ze moeten vluchten, maar, oh nee, ‘we have to say goodbye at least’. Terwijl dit in een andere film kan leiden tot frustraties, trekt het in deze film de spanning alleen maar strakker.
Die spanning hangt af van de ongemakkelijke chemie tussen de acteurs. De Amerikaanse Ben is hulpeloos tegenover de intimiderende Paddy. Louise is lange tijd besluiteloos, terwijl de Britse Ciara het lef heeft om Agnes herhaaldelijk de les te spellen. ‘Please stop telling my child what to do,’ is de reactie van Louise en vervolgens dwingt Paddy beide betrokken partijen om zich te verexcuseren: ‘Now Louise, is there something you would like to say?’ En verdomme, ze doet het nog ook!
Liefhebbers kunnen dieper graven in de overige sociale commentaren in de film. Je vind er de ongezonde aantrekkingskracht van Paddy’s toxische mannelijkheid terug, hoe intergenerationeel trauma een kind (mis)vormt en de vraag wat het verschil is tussen ‘anders’ opvoeden en ‘fout’ opvoeden.
Gekopieerd huiswerk
De remake gaat minder terughoudend te werk dan het origineel en dat heeft zijn voor en nadelen. Enerzijds werkt het origineel beter als een muizenval waar je als publiek even onbezorgd in trapt als de hoofdpersonages. Anderzijds is de spanning in de Amerikaanse versie al veel vroeger aanwezig en wrijft de regisseur de dreiging vanaf het begin in je gezicht.
Daarnaast maakte Watkins zijn film heel wat komischer dan zijn Deens-Nederlandse inspiratiebron - hoewel Blumhouse de film niet zo promoot. Wanneer de gestoorde Ciara (Aisling Franciosi) haar vraagt of alles in orde is, antwoordt Louise (Mackenzie Davis) - met een breekmes in de hand - schaapachtig ‘yea, we’re all good’. Zo krijgt het publiek bij tijd en stond een moment om op adem te komen.
Watkins drukt vervolgens het Hollywood-gaspedaal volledig in met een derde act die hij toevoegde. ‘Ik zag een kans om de keuzes en de agency van de hoofdpersonages verder te onderzoeken’, zegt de regisseur. Hij noemt het oorspronkelijke einde een ‘nihilistische slag in het gezicht’, maar in zijn film mag het publiek iets geruster naar huis vertrekken.
‘Speak No Evil’ is een gitzwarte komedie, een satire met een boodschap - zij het minder provocerend dan het origineel. Als iemand u vraagt wat u van de film vond, vertel dan de waarheid. U bent gewaarschuwd.
Cinenews-journalist: Senne Cambré
