We gaan er niet om liegen : It Follows is ware klets in het gezicht, en zo zijn er maar weinig te vinden in het griezelgenre.
Waar het verschil ligt : het alom verspreide gevoel van onbehagen, ergens tussen Carpenter (voor de eighties, aan nachtmerrie gerelateerde soundtracks) en Lynch (de onrustwekkende melancholie van de gure Amirikaanse buitenwijken), een formidabele gecontroleerde mise-en-scène, die maar zelden kiest voor de eenvoud, een zorgelijk kader en belichting, dat alles maakt het een object met een adembenemende schoonheid (aah, dat strand belicht door autolichten). It Follows gelijkt op een wakkere droom, een wereld zonder volwassenen waar de angsten van tieners gevaarlijk tot leven komen. Ook al is It Follows een waar meesterwerk, toch voelt het scenario wat ongemakkelijk : om zich te ontdoen van een kwaadaardige entiteit die overgedragen wordt door seksuele betrekkingen ziet men zich verplicht van met iemand te slapen en zo de entiteit over te geven aan de andere persoon.
En dat probeert onze heldin te doen, met wie de kijker zich zou moeten identificeren. Een ongemakkelijke situatie dus. Deze vooronderstelling – die in zekere zin toch wat degoutant is – is naar alle waarschijnlijkheid ook één van de belangrijke elementen die de film uniek maken, daarnaast zorgt dit ethisch minpuntje er toch ook voor dat we wat afgeschrikt worden.
