Iedereen weet het: bij ons wordt Sinterklaas bijgestaan door Zwarte Piet — al dan niet in het meervoud. Tegenwoordig is die compagnon een vriendelijke meneer, maar de oude Sinterklaasliedjes schetsen een ander beeld.
Ik citeer uit ‘Zie ginds komt de stoomboot’: “Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe.” In het zuiden van Duitsland gaan ze nog een stapje verder dan een tik op de billen, want daar heeft de Sint het gezelschap van een ware duivel, Krampus, de ongehoorzame kinderen simpelweg weggraait
Folklore is altijd een goeie basis voor een eng sprookje, en regisseur Michael Dougherty doet er net als in zijn Halloweenfilm Trick ‘r Treat fijn zijn ding mee. Deze keer kiest hij voor een ambiance die sterk doet denken aan de cinema van Tim Burton, zowel qua look als qua muziek. Net zoals Burton in pakweg Beetlejuice, Sleepy Hollow of Dark Shadows een flinke portie huiver door zijn fantasie mengt, zoekt Dougherty in Krampus de gulden middenweg tussen geestig en griezelig
Tijdens de tweede helft van de film, wanneer de actie losbarst, verliest Krampus een beetje van zijn geslepenheid en satirische kracht. Maar van het plezier doet dat weinig af.
