Wie zegt dat Hollywood een holle droomfabriek met een holle levensstijl is, trapt een open deur in. In Knight of Cups vertelt Terrence Malick een verhaal over die oppervlakkigheid op basis van… niets. Die invalshoek is tegelijk logisch en ongelooflijk riskant.
De film volgt een extreem minimalistisch script en voert een indrukwekkende groep acteurs op (Bale, Blanchett, Banderas, Portman, Dennehy,…) die bewegende silhouetten improviseren. Knight of Cups lijkt sterk op zijn hoofdpersonage: iemand die op zoek is naar zichzelf, een stap vooruit zet en weer achteruitstapt, net zoals de branding. Hij probeert een waarheid te vinden die tegelijk intiem en kosmisch is, verborgen in de wind die de bladeren door ritselen of in de kieren tussen betonnen dwarsbalken.
Als je ervoor openstaat, levert die perfect uitgevoerde zoektocht een buitengewone bioscoopervaring op. Knight of Cups is een hermetische impressionistische puzzel die je niet hoeft op te lossen om te snappen wat het motief is, de prachtige poëzie, de indringende geloofsbelijdenis (in de mens, in God, in de intrinsieke kracht van beelden).
De hele cinema van Malick is terug te vinden in Knight of Cups: vertelstemmen die de stemming van de personages uitdrukken, scènes die gedraaid zijn tijdens het ‘magische uur’, smartelijke gezangen, de nadruk op tasten en voelen. De regisseur houdt het bij zijn gekende stijl en obsessies.