Christmas in Paris - Bespreking Cinema

Alle respect voor Gaston Berghmans. Een groot komiek heb ik hem nooit gevonden maar een volbloed entertainer en verteller is hij zeker, en dat hij in een onding als 'Christmas in Paris' überhaupt een beetje naturel voor elkaar krijgt, spreekt boekdelen. Hetzelfde kan overigens gezegd worden van Matthias Van de Vijver in de rol van de verwarde jongeman die Berghmans op zijn weg vindt, maar daarmee is alle lof ook opgebruikt. Je mag regisseur Hans Royaards zeker een duivel-doet-al noemen want behalve de regie nam hij ook het scenario en de rol van de notaris voor zijn rekening. Alleen slaat hij telkens de bal hopeloos mis. De regie verliest zich in nutteloze plaatjesschieterij, zijn vertolking klinkt als dorpstoneel en zijn script is een hutsepot van vermoeid melodrama, kalenderwijsheden en soapseriedialogen. De enige emotie die 'Christmas in Paris' een beetje krachtdadig weet op te wekken, is plaatsvervangende schaamte. Als je dan weet dat dit een verhaal vol rouw, dood, vergiffenis, afscheid, scheefgegroeide relaties en onverteerde trauma's zou moeten zijn, dringt de conclusie zich op. Royaards heeft tot zijn 57ste moeten wachten om zijn eerste langspeelfilm te mogen maken. De kans dat het daar ook bij blijft, is reëel. Hallelujah! (RN)