Synopsis
11 september 2001 zal tot het einde der tijden in ons geheugen gegrift staan als het einde van de wereld, of in elk geval als een gegeven dat de geopolitieke situatie en de wereldeconomie definitief wijzigde. Een historisch tragisch moment, om het maar eens te zeggen met de woorden van de journalisten, die altijd op zoek zijn naar de termen die indruk maken, maar die uiteindelijk vooral uitgehold worden. Maar wat is, nauwelijks vijf jaar na de feiten, de bedoeling van Oliver Stone met het regisseren van 'World Trade Center'? Eerst en vooral een geheugenoefening... De artistieke wereld kan zich nu in elk geval deze gebeurtenis zonder voorgaande toeëigenen. Denk aan 'Flight 93'. Ietsje gereserveerder in zijn opzet probeert Oliver Stone met dit 'World Trade Center' niet om de feiten in detail weer te geven. Hij concentreert zich op de moedige mensen die verenigd waren in het aanschijn van de ramp en de massale verwoesting. De hoofdrolspelers (John McLoughlin en William Jimeno), omringd door Nicolas Cage ('The Wicker Man') en Michael Pena ('Million Dollar Baby'), zijn twee agenten van een New Yorkse brigade die vastzitten in het puin van de tweelingtorens, een waargebeurd verhaal. Het mag duidelijk zijn dat Stone er met dit verhaal in slaagt om heel wat emoties los te weken, zonder de toer op te gaan van de samenzweringen of complotten. In dat opzicht overtreft de realiteit zeker de film. Stone tracht veeleeer om de chaos na de crash te omschrijven, de uren van desinformatie, de stad onder een donkere stofwolk, het mateloze afzien van de families die met een bang hart op meer nieuws wachten van de inzittenden van de vliegtuigen of de mensen die zich in de torens bevonden.
