Ulzhan

Die Blechtrommel, Der Unhold, Verlorene Ehre der Katharina Blum ...: Volker Schlöndorff is geen beroemde regisseur, hij is een legende. Hoeveel hebben er net zoals hem hun stempel kunnen drukken op de 7de kunst? Hij is misschien een Duitser (inderdaad), maar hij is vooral ook Europeaan.  
Schlöndorff weet hoe een ziel kan ronddwalen en gekwetst worden. Voor deze film trok hij met een Frans productiehuis (Rezo Films) naar Kazachstan waar hij zijn verbeelding de vrije loop liet. Met in de hoofdrol een Phillippe Torreton, even schitterend als altijd, die zijn rol naar een ongekend niveau tilt zoals hij reeds deed in L'Équipier .  
Wat wil die man? Wat zoekt hij? Een schat? Echt? Of de vergetelheid? In dat bizarre land verscheurt tussen een schijnbare moderniteit gekarakteriseerd door de architectuur van een kunstmatige hoofdstad (met een fantastische aankomstscène in een helikopter), en tradities van de voorvaders, verankerd in verlaten en weidse landschappen, beleeft de Franse oud-professor de meest onwaarschijnlijke ontmoetingen: een praatjesmaker die zijn 'beroep' heeft geërfd van zijn vader, of Ulzhan, een Franstalige Kazachse onderwijzeres, vrijgevochten en zelfstandig, die beslist om hem te volgen en hem te steunen.  
Hoewel Charles vriendelijke en gastvrije mensen ontmoet, is hij, van zijn kant, niet echt een vlotte babbelaar.  
Bewust zwijgzaam en eerder introvert, voedt hij zich aan de tafels van het steppevolk uit de woestijn, als een echo van zijn innerlijke verdorring. Een droogte die, zonder twijfel, het gevolg is van een gebeurtenis uit het verleden, misschien is het alleen maar een masker om zich te beschermen. Of dat is toch wat de mooie Ulzhan wil geloven: zij is gefascineerd door deze schattenjager die bovendien allesbehalve gierig of verkwistend is.  
Vorig jaar nog in de officiële selectie van Cannes, is Ulzhan opnieuw een denkoefening over taal, communicatie en de talloze tegenstrijdigheden. Maar deze film laat zich ook voeden door de stiltes en de maagdelijke schoonheid van de vaak verlaten decors. Door zijn tijd te nemen en zelf het ritme te bepalen, zal Voker Schlöndorff iedereen in vervoering brengen die vindt dat cinema wat anders is dan een opeenvolging van actie en special-effects: een sprong in de hermetische ziel van complexe, maar fascinerende personages.