Manneke Maan

Manneke Maan, zo noemen we het mannetje van de maan, kijkt vaak met jaloerse blik naar de mensen op aarde die zoveel plezier met elkaar maken, terwijl hij eenzaam op de maan woont. Wanneer een komeet de maan passeert pakt het mannetje de staart van de komeet beet en landt op aarde. Hij klimt uit de krater die door de inslag is gevormd en verkent de nieuwe omgeving. Helaas wordt het mannetje als een buitenaardse indringer beschouwd en in de gevangenis gezet. De president van de aarde is woedend. Hij had juist het laatste stukje aarde veroverd en alle vijanden verslagen .... en dan komt er een aanval van aliens! De maan is inmiddels in zijn derde kwartier en Manneke Maam merkt dat ook bij hem de linkerhelft van zijn lichaam verdwenen is. Iedere nacht wordt hij een stukje kleiner, totdat hij tussen de tralies van zijn cel naar buiten kan. Hij ontdekt bij toeval een kasteel. Hij wordt er hartelijk ontvangen door een al lang vergeten geleerde, Doctor Bernhard van der Doenkel, die eeuwenlang gewerkt had aan een ruimteschip naar de maan. Van der Doenkel zelf was inmiddels te oud en te dik geworden om nog in de capsule te passen. Hij vraagt aan manneke Maan of die zijn eerste passagier wilde zijn. Het mannetje, dat wel begrepen had dat hij toch nooit rustig op deze planeet zou kunnen wonen, wilde dat best. Maar het allerbelangrijkste was dat de kinderen op de aarde niet konden slapen, omdat er geen mannetje op de maan was. Maar de op macht beluste president van de aarde heeft zich voorgenomen om ook de maan aan zijn grondgebieden toe te voegen. Hij is op weg naar het kasteel en wil zelf met het ruimteschip vertrekken om de maan te veroveren. Het ruimteschip wordt snel reisklaar gemaakt en Manneke Maan begint aan de lange reis terug naar de maan. Hij heeft veel gezien en veel geleerd op de aarde. Eenzaam voelt hij zich niet meer; hij weet nu dat de kinderen op de aarde hem nodig hebben en veel van hem houden.