Synopsis
My name is Buck and I'm rarin' to fuck!". Met deze gevleugelde woorden, uitgesproken door een pre-Freddy Robert Englund in de rol van een misogyne Southern, opent Tobe Hooper's vergeten exploitation horror uit 1977. En dan weten we dat we volop in grindhouse territorium zijn beland, een genre van goedkope en sensationele films die in de jaren 70 het Amerikaanse publiek en masse naar de drive-in bioscopen lokten. "Eaten Alive" werd echter geplaagd door een slechte bioscooprelease, getuige hiervan de vele alternatieve titels ("Brutes And Savages", "Starlight Slaughter", "Horror Hotel", "Legend of the Bayou", "Death Trap").
In tegenstelling tot Hooper's opmerkelijke debuut en instant cult klassieker "The Texas Chainsaw Massacre" - waar hij een juiste balans vond tussen rauw realisme, suggestieve horror en absurde satire - kiest hij hier resoluut voor een chaotische farce. Het verhaal draait om een compleet geschifte redneck die een afgelegen hotel uitbaat ergens in de moerassen van het Zuiden van de VS. Met als attributen een nazi vlag, een vervaarlijke zeis en een hongerige krokodil in de achtertuin, terroriseert hij een nochtans uitstekende cast met o.a. Mel Ferrer, Carolyn Jones en Chainsaw's Marilyn Burns. U raadt het al: dit is geen film die in de top tien lijstjes van horror klassiekers prijkt, maar wel een schoolvoorbeeld van onstuimige exploitation, een Z-film pur sang, en een bizarre, brutale en maniakale reis naar het plattelandse Amerika.
