“Wij kinderen uit Southie speelden als kind politie en boef op de speelplaats en toen we volwassen werden, deden we het echt. En net zoals op de speelplaats kan je in het echte leven niet altijd gemakkelijk zeggen wie wie is.”
Regisseur Scott Cooper geeft de indruk dat hij van Black Mass meer wou maken dan een gangsterdrama of het levensverhaal van een notoire misdadiger. Hij had de ambitie om ook het portret van een hele gemeenschap te schetsen (South Boston), maar daarvoor mist hij — voorlopig — de alomvattende blik.
Black Mass is meer een verzameling van goeie onderdelen dan een indrukwekkend geheel. Een paar geweldscènes meppen bijvoorbeeld waar het pijn doet. Er is de sterke scène aan de eettafel, waar centrale figuur Jimmy ‘Whitey’ Bulger aan zijn zoontje uitlegt hoe hij met pestkoppen moet omgaan. Je kan je optrekken aan de vertolking van Joel Edgerton (de eigenlijk hoofdfiguur van de film) of Julianne Nicholson als zijn echtgenote.
En je kan vooral ook genieten met de prestatie van Johnny Depp, die handig geholpen wordt door een stel staalblauwe contactlenzen om een geweldige prestatie neer te zetten. Zijn Whitey Bulger is als een hagedis, een reptiel waarvan je nooit goed weet of hij zal wegglippen of keihard toeslaan.
