Lees snel: dit interview zal zichzelf vernietigen binnen dertig seconden.
Wat vond je goed aan het script?
Maggie Q: Wanneer je een script voor een actiefilm te lezen krijgt, is je eerste reactie al gauw dat het niet diep zal gaan: het zal niet om de personages of het verhaal draaien. Maar in alles wat J.J. (Abrams, de regisseur - maakte eerder ook al 'Alias' en 'Lost' voor tv, nvdr) tot nog toe gemaakt heeft, staan de personages centraal. Toen ik het script las, wist ik dat het méér dan een doorsnee actiefilm ging worden. De actie in de film zou sowieso super zijn, met Vic Armstrong als action director. Maar daarbovenop heb je die fantastische acteurs, die geen actiefilmacteurs zijn maar the real deal. Dan heb je een winnende formule.
Wat is het verschil tussen filmen in Azië en draaien in Hollywood?
Maggie: Het spreekt voor zich dat er enorme budgetverschillen zijn. In Azië mis je het comfort dat Hollywood je biedt. Het belangrijkste onderscheid is dat we in Azië geen vakbonden hebben. Ik heb het meegemaakt dat ik 30 uur aan een stuk op een set stond, zonder slaap: dat is niet ideaal (lachje). Zoiets gebeurt niet in Hollywood: het systeem daar is perfect.
Werd je extra druk gewaar tijdens de opnames? Per slot van rekening is 'M:I:III' een monsterproductie.
Maggie: Eigenlijk niet. Mijn collega-acteurs behandelden me alsof ik al 10 jaar in Hollywood rondliep. En dat was heel aangenaam, want ze hoefden dat uiteraard niet te doen. Het is pas na de opnames dat de druk komt: wanneer de hele media- en marketingmachine zich op gang trekt en wanneer de hele wereld je prestatie kan beoordelen. Dat is iets waar wij geen controle over hebben.
Je maakte je filmdebuut in Azië. Zou je dezelfde doorbraak geforceerd hebben mocht je in Hollywood gestart zijn?
Maggie: Neen, absoluut niet. Toen ik in Azïe films aan het draaien was, kreeg ik vaak agenten over de vloer die mij vroegen naar Hollywood te komen. Maar ik weigerde, omdat ik niet vond dat ik in Hollywood moest zijn om te weten dat ik goed was in wat ik deed. Meer nog, als jij me wil, dan moet je me letterlijk komen halen. Ik heb al werk, ik heb al een carrière. Als jij me wil, great. Indien niet, great.
Je bent ook een beroemd model. Wil je later herinnerd worden als supermodel of als superactrice?
Maggie: (lacht) Ik denk dat het antwoord vrij duidelijk is. Een model zijn is simpel: je verdient geld door er goed uit te zien. Punt. Maar ik hou van film, en als je prestatie daar goed is, is ze dat voor altijd.
***
Wat beviel je aan het script?
Keri Russell: Gezien de omvang van de productie en de mogelijkheden van het Internet, heerste er een grote geheimhouding. Om eerlijk te zijn: we hebben op voorhand nooit een script gekregen. Nu, we mochten een kopie van het script lezen - in een vergaderzaal van Paramount Studios, met de deuren gesloten – en daarna moesten we het daar laten liggen. Maar wanneer we dan uiteindelijk het script kregen, maanden na het begin van de opnames, stond je naam gedrukt op elke afzonderlijke bladzijde. Mocht het script in de openbaarheid geraakt zijn middels jouw kopie, zou je waarschijnlijk afgemaakt zijn. Maar het vooruitzicht om opnieuw met J.J. te werken, en dan nog in een Tom Cruise-film, was natuurlijk fantastisch.
Maar je wist wel wat voor personage je zou spelen?
Keri: J.J. wou dat het publiek bezorgdheid zou voelen voor mijn personage. Ze moest een zekere kwetsbaarheid uitstralen. Daarnaast wou J.J. dat het publiek de vertolker - of ik het nu was of iemand anders - in een nieuw, onbekend daglicht zou te zien krijgen. Zoals bijvoorbeeld wanneer ze in die schietpartij terechtkomt.
Je werkte eerder al samen met Abrams, voor de tv-serie 'Felicity'. Kan je uitleggen waarom je zo graag met hem samenwerkt?
Keri: De filmbusiness is zo vergankelijk: je ontmoet mensen gedurende 3 maanden en dan zie je hen nooit meer. En dat doe je jaren aan een stuk. Onderweg kruisen weinig mensen je pad waarmee het echt klikt. J.J. is één van hen: wij spreken dezelfde taal. Ik vertrouw hem. En hij is een genie. Ik ben ervan overtuigd dat hij meer delen van zijn brein gebruikt dan anderen. Hij is ook één van die mensen die gedijen in chaos en niet alleen dat, hij komt er nog eens gracieus uit ook.
Heeft Tom Cruise geprobeerd om je te bekeren tot Scientology?
Keri: (lachje) Nee, stel je voor! Kijk, hij is onvoorstelbaar beroemd. Hij is op dit moment de meest beroemde filmster ter wereld. De manier waarop hij zijn leven leidt, is totaal verschillend van de onze. Je hebt geen idee. Ik denk dat hij een manier gevonden heeft om met zo'n unieke situatie om te gaan. Maar dat is zijn privézaak, ik ken hem gewoon als een gekke kerel die zich gedraagt als een veertienjarige jongen. Er zit zoveel passie en energie in hem.
***
Wat trok je aan in het script?
Jonathan Rhys-Meyers: Wanneer je te maken krijgt met een script voor 'MI', moet je beseffen dat het een actiefilm is. Zulke scripts bevatten heel veel stukken die wij DV noemen, Director's Vision. Wanneer je een actiescène op papier ziet, lijkt het allemaal tamelijk saai. Maar als je de scène dan in de film ziet, word je overweldigd. Je moet een dergelijk script met andere ogen bekijken. Wat trok mij aan? Ze wilden mij voor deze rol, ik wou met Tom werken, ik wou een actiefilm draaien in het spionagegenre en mijn personage was heel interessant.
Waarom wou je in dit soort film spelen?
Jonathan: Het is een nieuwe uitdaging en door 'MI' te doen, wordt het voor mij gemakkelijker om nieuwe rollen te krijgen. Het is een carrièrezet. Als men jou morgen vraagt om voor The New York Times te schrijven, dan doe je dat ook.
In de film verschijn je in verschillende gedaanten. Had je de vrijheid om die kleine rollen zelf op te bouwen?
Jonathan: Ja. In samenspraak met J.J. natuurlijk. Eén van de redenen waarom J.J. mij gecast heeft voor deze rol, is mijn fysieke verschijning. Als ik een detail aan mijn uiterlijk verander, heb ik de neiging om er geheel anders uit te zien. Als je mijn eerder werk bekijkt, zal je vaak pas na een paar minuten beseffen dat ik het ben.
Welke personages speel je het liefst?
Jonathan: Geen voorkeur. Voor mij komt het personage, en het script, op de tweede plaats. Het draait allemaal om de regisseur. Het is als een schilderij. Neem Picasso: Blauw heeft nooit gediscussieerd met Picasso en toch heeft Picasso Blauw mooi gemaakt, omdat hij de artiest was die het hele schilderij zag. Als acteur ben je in feite een kleur in een schilderij. En als je aanvaardt dat je je best mogelijke Blauw kan neerzetten, dan maakt de regisseur je mooi. Ik heb onlangs een lucratief voorstel geweigerd omdat de regisseur middelmatig was. Ik speel liever een bijrol voor een goede regisseur dan een hoofdrol voor een middelmatige regisseur. Een goede regisseur kan van een middelmatig script een goede film maken, maar een mediocre regisseur zal altijd een mediocre film maken.
