Gebaseerd op een gebeurtenis in de Verenigde Staten in de jaren zeventig dirigeert Lasse Hamström Richard Gere en Marcia Gay Harden doorheen 'The Hoax'. Deze film vertelt, niet gespeend van enige humor, het verhaal van een mislukte schrijver die valselijk beweert de rechten te bezitten voor de biografie van de teruggetrokken en beroemde miljonair Howard Hughes.
RICHARD GERE: Tussen opinie, kunst en universum...
Had je reeds gehoord van Clifford Irving voor je deze rol speelde?
Richard Gere: Ja, ik had over hem en zijn valse biografie van Howard Hughes gehoord. Ik was een jonge acteur in New York toen dit verhaal zich afspeelde. Wat ik niet kende was zijn band met president Nixon en de Watergate affaire. Niemand wist dat trouwens toen.
Hoe verklaar je zijn gedrag?
Richard Gere: Ik denk dat Clifford nooit volwassen geworden was; hij is een soort Peter Pan. We volgen zijn verval, en uiteindelijk slaagt hij er niet meer in om een onderscheid te maken tussen zijn verbeelding en de volwassenen wereld, die zogezegd reëel is. Ik denk dat er een verband bestaat tussen klein bedrog en de grote fraudes. De kleine leugentjes van ons privé-leven worden geprojecteerd op de hele wereld en kunnen verantwoordelijk zijn voor een heuse chaos! Isolatie bestaat niet.
U liegt dus nooit?
Richard Gere: Voortdurend (lacht)! Maar het merendeel van de leugens wordt veroorzaakt door een gebrek aan kennis. We leven oppervlakkig, we hebben niet de indruk te liegen, we laten alleen maar informatie weg... Ik denk dat we allemaal een beetje liegen, maar niet over belangrijke dingen. Een beetje zoals je vrouw wijsmaken dat je dat knappe meisje op straat niet hebt gezien (lacht).
Was je nieuwsgierig om de echte Clifford te ontmoeten?
Richard Gere: Ja, maar ik heb beslist om het niet te doen. Ik had een afgelijnd idee van hoe ik het personage wou neerzetten, er bestaat veel documentatie over hem, documentaires, uitzendingen waarin hij toendertijd opdraafde, zijn boeken... Ik heb besloten om lichamelijk op hem te lijken maar ik wou niet dat mijn prestatie beïnvloed werd door onze ontmoeting. Hij is heel manipulatief en heeft al zodanig veel gelogen dat ik denk dat hij zelf de waarheid niet meer kent over wat er precies gebeurd is. Er zijn zelfs notities die hij aan de scenaristen heeft gegeven die hij nu alweer tegenspreekt!
Heeft hij de film gezien?
Richard Gere: Ik ben niet zeker maar ik denk van wel. Ik weet niet hoe hij gereageerd heeft maar het moet wel vreemd zijn. Stel u voor hoe het voelt om een film te bekijken over je eigen leven, zeker rekening houdend met het feit dat we zijn daden bekritiseren en dat het verhaal, met al die links naar de politiek, nogal complex is.
Wat is de moraal van het verhaal?
Richard Gere: Het is geen film over wat zich afspeelde in 1971. Het zijn bevindingen over onze band met de waarheid, en hoe dat de beslissingen die onze leiders nemen beïnvloedt, evenals onze houding tegenover anderen en onze planeet.
Is het makkelijk om dagelijks de regels van het boeddhisme toe te passen?
Richard Gere: Onmogelijk! Maar wat telt is het proberen. Ik ben geboeid geraakt door het boeddhisme omdat ik pijn had en me afvroeg hoe dat kwam. Ik heb om me heen gekeken en heb me gerealiseerd dat dat voor iedereen hetzelfde is. Oppervlakkig gaat alles goed maar vanbinnen niet. Het is slechts een illusie... We willen het niet toegeven maar we zijn allemaal met elkaar verbonden. Het volstaat dat we ons daarvan allemaal bewust worden om van deze wereld een betere plek te maken, maar zo ver zijn we nog niet...
MARCIA GAY HARDEN: "Ik kies alleen mooie rollen"
Wat beviel je aan dit verhaal?
Marcia Harden: Ik was gefascineerd door het personage van Edith, de jonge hippiekunstenares die constant op zoek ging naar de waarheid in de relatie met haar man. Ik hou van haar houding, haar look, haar Duitse accent... Ik vind het altijd leuk om me zoveel mogelijk te verliezen in een rol. Ik heb haar niet ontmoet maar ik heb me gebaseerd op een kleine bizarre documentaire van Orson Welles met als titel "Fake" waarin ze een paar seconden te zien is.
Je Duitse accent is ongelooflijk!
Marcia Harden: Dat was niet makkelijk. Edith is een Duitstalige Zwitserse die Engels leerde in een internationale gemeenschap in Ibiza. Clifford, een Amerikaan, hield niet op met haar te verbeteren. Ze praatte op heel onsamenhangende wijze, ik heb alles moeten ontleden. Ik werkte fonetisch en heb me verdiept in haar tongval, zelfs thuis, tot grote ergernis van mijn dochter, die er op den duur niet meer tegen kon (lacht).
Denk je dat acteren ook een vorm van bedrog is?
Marcia Harden: In zekere zin wel, maar je mag niet vergeten dat iedereen deelneemt aan die fraude. De mensen betalen een ticket om fictie te zien. Het is geen bedrog, wel ontspanning.
Hoe kies jij je rollen?
Marcia Harden: Mijn ijdelheid bepaalt mijn keuzes. Ik kies alleen maar "mooie rollen", die me toelaten om mijn capaciteiten te benutten en die een verhaal vertellen waarmee de mensen, vooral de vrouwen, zich kunnen identificeren, en waar ze iets van kunnen opsteken over de menselijke conditie. Mocht ik geen actrice geweest zijn was ik graag anthropologe geworden. Het menselijke ras en zijn leven in gemeenschap boeien me echt!
Vind je het niet frustrerend om zien hoe sommige van je scenes weggelaten werden in de montage?
Marcia Harden: Als je toehapt voor een project moet je daar rekening mee houden. Ik heb het ego van een beroemde actrice maar dat is soms een beetje teleurstellend. Je wil dat het publiek van je prestatie in haar geheel geniet. Maar als artiest moet je bepaalde dingen aanvaarden en meewerken, want anders zul je je de rest van je carrière slecht voelen! Het script dat ik las in het begin verschilt van het uiteindelijke resultaat, omdat ze een groot deel van de relatie tussen Edith en Clifford hebben laten vallen ten voordele van een meer politiek getint verhaal. Ik ben een beetje ontgoocheld maar ik vind het wel een intrigerende benadering, zeker als je ziet wat er momenteel met onze regering en met de media gebeurt. Ik hoop dat het publiek er iets van kan opsteken.
