De trouwe fans van David Lynch weten heel goed hoe belangrijk deze opgegraven schatten (de gewiste scènes) uit de goudmijn van Lynch zijn, zozeer loopt de man met het wilde haar over van ideeën en spontaneïteit. En het succes van de avant-première, die nu pas werd georganiseerd in Los Angeles, spreekt ons niet tegen.
Maar we gaan uiteraard niet terugkomen op deze annonce, zeker niet voor we het langverwachte blu-raykoffertje zorgvuldig hebben uitgeplozen (binnen dit en enkele weken). Laat ons daarentegen even blijven stilstaan bij de serie zelf, bij het fenomeen Twin Peaks, want het is duidelijk dat deze nieuwe release zoveel inkt doet vloeien omdat het basisproduct kwalitatief hoogstaand is... en vooral visioniair.
De twee seizoenen van Twin Peaks, die werden uitgezonden in de Verenigde Staten in 1990 en 1991 (La Cinq, de Franse tv, volgde in 1991) hebben het tv-landschap voor altijd veranderd. David Lynch is nochtans niet de eerste filmregisseur die die zich waagt aan tv-series (een willekeurig voorbeeld is Alfred Hitchcock), en slimmeriken als Steven Bochco (L.A. Law, NYPD Blue…) bliezen series een nieuwe leven in waardoor ze heel wat meer gingen voorstellen dan de nietszeggende cliffhangers uit de soap opera's. En dan mogen we ook niet vergeten dat vreemde zaken al carrière hebben gemaakt op het kleine scherm, meer bepaald met The Prisoner, of de psychedelische deliria van The Avengers...
Maar om te ontdekken wat er zo apart is aan Twin Peaks, is geen geschiedenisles nodig: het volstaat om stil te staan bij David Lynch.
Deze veeleisende regisseur van "bizarre" films slaagt er in om een breed publiek te bereiken. Vanaf de release van zijn eerste langspeelfilm, Eraserhead, trekt Lynch de aandacht van Mel Brooks, nochtans gekend voor zijn geschifte komedies, die hem de opdracht geeft om The Elephant Man te regisseren. Georges Lucas nodigt hem uit om mee te doen aan het Star Wars- avontuur, maar Lynch slaat het aanbod af. Zelfs Kubrick zegt dat hij is beïnvloed door Eraserhead...
Maar uiteindelijk, los van Dune, vertrouwt David Lynch eerst en vooral op zijn "visies", op zijn erg persoonlijke benadering van zen en de hedendaagse kunst, doorspekt met veel liefde voor muziek, en bouwt zo een unieke carrière op. Na de fantastische films Blue Velvet en Wild at Heart storten Lynch en zijn vriend Mark Frost zich op het avontuur Twin Peaks.
Na een gemiddelde tv-film volgt de serie, die korte metten maakt met het einde van de tv-film, en ons een onverhoopt spektakel toont, met een grote maturiteit, maar niet zonder de nodige humor en knipoogjes. Hun volgende afspraak, On The Air, missen Lynch en Frost echter wel…
Moeilijk om te ontkennen dat als we sinds Twin Peaks hebben kunnen genieten van series als The X-files, Profit, Fargo (geproduceerd door de gebroeders Coen), Treme, True Blood, en anderen als Carnivale… het onmogelijk was geweest voor de tv-producers om exclusief terug te keren naar gezapige producties. Sindsdien is de wind van maturiteit blijven waaien, waardoor het mogelijk is geweest om scenaristen met ambitie te vinden, met een verzorgd regiewerk, en waardoor ook acteurs uit de filmwereld worden aangetrokken. Een voorbeeld hiervan is het recente True Detective, waarin Matthew McConaughey en Woody Harrelson geconfronteerd worden met de duisterste uithoeken van de menselijke ziel.
