Enter the Void - Bespreking Cinema

We moeten eerst en vooral toegeven dat Gaspar Noë een atypische regisseur is in de context van een Franse cinema die gebukt gaat onder het auteurisme en de eenheidsworst. Met 'Enter the Void' bevestigt Noë zijn visie op film: het beeld als unieke drager van het verhaal, met uitsluiting van een scenario (debiel) en emotie (bleek). Zijn remake van het Tibetaanse 'Boek van de doden' in de sfeer van een akelig Tokio (sex en dope op alle verdiepingen) zorgt ervoor dat 'Enter the Void' op een hallucinante remake van de eindscène van '2001, A Space Odyssey' lijkt, die hier dan wel 2 uur en een half duurt en waarbij elke metafysische reflectie genegeerd werd ten voordele van een pure zintuiglijke waarneming. En daar wringt het schoentje. De film fascineert door zijn visuele brio, maar de lengte van deze psychedelische reis en de oorverdovende leegte van het (non-)verhaal zorgen ervoor dat de explosiviteit een opeenstapeling van pretentieuze en repetitieve gimmicks wordt.