Een horror-filmmaker die de zaak Dutroux verfilmt, lijkt een slecht idee. Maar regisseur Fabrice Du Welz ging volwassen aan de slag met de gevoelige zaak. In ‘Maldoror’ vermengen feiten en fictie zich met elkaar tot een beklijvende horror-thriller, maar de film blijft te allen tijde respectvol en geïnformeerd.
In 1995 wordt de jonge politieagent Paul Chartier ingezet bij de geheime operatie ‘Maldoror’. Zijn taak is om een seksmisdadiger in de gaten te houden. Terwijl de bewijzen tegen de man zich blijven opstapelen, werken het politie- en het rechtssysteem het onderzoek tegen. Chartier raakt gefrustreerd en gaat zelf op jacht naar de dader.
Gruwelijk doch smaakvol
Weinig zaken hebben België zo door elkaar geschud als de zaak Dutroux. Nieuwsartikelen met angstaanjagende koppen hebben zich diep in het collectieve geheugen gegrift. Een film over de zaak ligt dan ook uitzonderlijk gevoelig.
Een té groteske aanpak zou het fragiele thema aan diggelen slaan en een te terughoudende aanpak zou te weinig diepgang bieden. Want waarschijnlijk zijn we allemaal bekend met de basisfeiten - al is het maar omdat we trouw naar de podcast ‘De Volksjury’ luisteren.
Maar hoe breng je dat smaakvol? En vooral: wie kan zo’n film dan maken? De eerste keuze zal voor weinigen op regisseur Fabrice Du Welz zijn gevallen. Hij is de maker van verschillende Belgische horrorfilms. Dat is een genre waarbij mensen al snel denken aan exploitatie en smakeloosheid.
In het geval van ‘Maldoror’ maakte Du Welz er daarom een punt van om sensatiezucht te vermijden. We zien niets van de kelder, noch van de meisjes. In plaats daarvan focussen we op de principiële agent die er alles aan doet om de zaak op te lossen.
Du Welz’ achtergrond als horrorregisseur zorgt wel voor een constante spanning die te snijden is. Het publiek ervaart de wanhoop, de angst en de walging, zonder er met de neus op gedrukt te worden. Zo werkt de film als true-crime verfilming, maar ook als horror-thriller in een unieke mix van genres die we niet gewend zijn in de Belgische cinema.
Factfiction
Verder zoekt ‘Maldoror’ de gevaarlijke balans op tussen fictie en feiten; daar komt het eigenlijk vlot mee weg. Doordat de namen van de personages zijn veranderd, wordt het publiek er steeds aan herinnerd dat dit de filmversie van de feiten is. Anderzijds vervreemdt het als de plot ons even in fantasieland dropt.
Zeker de finale die ons een alternatieve versie van de geschiedenis biedt, lijkt weggelopen uit de Tarantinofilm ‘Once Upon a Time in Hollywood’ (2019). Uit interviews blijkt dat die film een cruciale inspiratiebron was voor ‘Maldoror’. Du Welz zegt daardoor pas ten volle beseft te hebben wat er allemaal kan met het medium film. Maar net zoals bij de laatste Tarantino, zullen sommigen juichen tijdens de finale en anderen de wenkbrauwen fronsen.
Aan het begin horen we immers dat ‘dit niet Miami Vice is’ en daar worden we herhaaldelijk aan herinnerd als we de feiten in beklijvend naturalistische cinema voor onze ogen zien afspelen. Maar dan duikt het scenario toch in Miami Vice-territorium. Volgens Du Welz deed hij dat om ons een gevoel van rechtvaardigheid te geven. Toch voelt het nogal lui aan na de tour de force die eraan vooraf gaat.
Uiteindelijk is er geen betere manier denkbaar om de zaak te verfilmen. ‘Maldoror’ is een belangrijk tijdsdocument over hoe we bijna dertig jaar later naar de zaak kijken. Je kijkt hem best in de cinema, al is het maar om achteraf even bij anderen te kunnen ventileren. De feiten raken immers elke Belg en waarschijnlijk doet deze film dat ook.
Ontdek hier de programmatie van de film in je dichtstbijzijnde bioscoopzaal.
Cinenews-journalist: Senne Cambré
