Moana Martinho Hortas
Moana Martinho Hortas is een 22-jarige student uit Antwerpen. Haar roots zijn te vinden in Portugal en haar jeugd in de Kalmthoutse Heide. Ze heeft een master in de beeldende kunsten en studeert nu verder journalistiek aan Thomas More in Mechelen.
Film is haar grote passie en haar masterproef voor Grafisch Ontwerp was er dan ook volledig aan toegewijd. Ze heeft namelijk een filmdatabase ontwikkelt waar de films niet zijn opgedeeld in genres, maar in emoties en menselijke problemen zoals: eenzaamheid, liefdeskwesties, ouder worden en je als een buitenbeentje voelen. De filosofie hierachter is dat je uit films veel levenslessen kunt trekken. De juiste film kan namelijk therapeutisch werken. Met dit project roept ze mensen ook op om uit te komen voor hun gevoelens en erover te praten. Wat moeilijk is. Maar aan de hand van je filmkeuze kan dat wel gemakkelijker worden. Het project noemt I am en de site kan je vinden via iammovies.cargo.site. Op haar instagram (@iam.movies) combineert ze actualiteit en cinema.
Portrait de la Jeune Fille en Feu
Zachte zeekleuren, volumineuze jurken, doordachte composities en veel licht. Portrait de la Jeune Fille en Feu (2019) van Céline Sciamma is een esthetische film om naar te kijken en een die veel beeldtaal gebruikt. Dat is meteen al de eerste reden waarom het een van mijn favoriete films is. Je zou de film elk moment kunnen pauzeren en het beeld zou een waardige foto zijn. Er is goed nagedacht over waar de actrices staan en hoe alles in beeld is gebracht. Een mooi voorbeeld is wanneer Marianne net is aangekomen in het grote huis op een eiland in Bretagne, waar ze het huwelijksportret van een jonge vrouw moet schilderen. Ze moest een stuk door de zee lopen waardoor al haar materiaal en zijzelf volledig nat zijn geworden. Ze zit naakt voor een vuur tussen twee natte schildersdoeken, heel symmetrisch, om haarzelf en haar doeken te drogen. De film heeft ook hele simpele scènes die misschien niet veel bijdragen aan het verhaal, maar wel bijdragen aan de esthetiek. Zoals een scène in een weiland waar de drie hoofdpersonages één voor één tevoorschijn komen uit het riet.
Dat brengt mij bij de tweede reden waarom dit zo een fantastische film is: vrouwen, vrouwen en vrouwen. In de film zijn mannen niet van belang. In plaats daarvan portretteert het vrouwen op een nieuwe manier. Van menstruatiepijn tot abortus, nog nooit zijn deze thema’s zo goed weergegeven in cinema. De film kan duidelijk enkel door vrouwen gemaakt zijn. En hoewel vrouwen zich soms kattig kunnen opstellen tegenover elkaar, doet Portrait de la Jeune Fille en Feu dit niet. Het laat juist zien dat vrouwen ook rond een tafel kunnen zitten terwijl ze drinken, kaarten en zeveren. Het laat zien dat vrouwen elkaars vrienden kunnen zijn, zonder dat daar ook maar één man aan te pas bij moet komen.
Daarnaast vertelt de film een prachtig maar pijnlijk liefdesverhaal. De personages zijn zo intens in hun emoties dat je het voelt branden tot in je eigen living. Of je nu hetero, lesbisch of een andere seksuele voorkeur hebt, de liefdesscènes grijpen iedereen.
Dat komt misschien ook omdat er in de film geen woord te veel gezegd wordt, lichaamstaal krijgt juist het hoogste woord. Waardoor ik als kijker de ruimte krijg om zelf interpretaties te maken. Het is ook niet nodig om alles onder woorden te brengen. In het echte leven moeten we soms ook uitgaan van lichaamstaal.
De lichaamstaal zorgt op bepaalde momenten voor heel subtiele humor. Ook in de dialogen zitten gevatte elementen die de hele zaal van de Roma doen grinniken. Deze subtiele, komische momentjes maken het drama gemakkelijk om te kijken en het voelt daardoor niet zwaarmoedig aan.
Al deze elementen samen zorgen ervoor dat ik helemaal in de film zit. Tijdens het kijken dacht ik nergens anders aan, ik vergat de Roma. Af en toe merkte ik wel een spanning in de hele zaal. Of was er een golf van gefluister en dan wist ik dat dat ging over hoe goed een bepaalde scène was. Of ik merkte op hoe stil iedereen werd van de scène waar het dienstmeisje een abortus ondergaat. Maar voor het grootste deel van de film werd ik meegezogen in het verhaal en dat is voor mij een belangrijke indicator om te zeggen of een film goed is.
Over elke scène van Portrait de la Jeune Fille en Feu valt er iets te vertellen: welke nuances er in de blikken verscholen zitten of over de ironie of brutaliteit van sommige composities. Maar de kracht in deze film zit in hoe je bepaalde momenten kan interpreteren en verbanden ontdekken. Mijn tip is eigenlijk alles te vergeten wat je net gelezen hebt, je gsm of computer ver weg leggen en jezelf volledig over te laten aan de film en je te laten meeslepen in de emoties.
