The Last House on the Left (2009) - Bespreking Cinema

Vanaf wanneer wordt het 'oog om oog'-argument geldig? Hoeveel kwaad moet iemand je berokkenen voor je hem een koekje van eigen deeg mag geven? De vraag komt in de remake van Wes Cravens notoire exploitation-klassieker 'The Last House on the Left' veel meer aan bod dan in het origineel uit 1972 maar klinkt vreemd genoeg minder pertinent. In de vorige versie (die op zich weer een huivervariatie was op 'De Maagdenbron' van Ingmar Bergman, op zijn beurt gebaseerd op een middeleeuwse legende) viel weinig af te dingen op de wraakactie die de ouders van het vermoorde meisje ondernemen als ze ontdekken dat ze onderdak geboden hebben aan de moordenaars. De psychopathische leider Krug en diens gezellen waren zo geflipt dat ze niets anders verdienden. Deze remake knoopt er echter verwarrende kleinburgerlijke waarden aan vast. Zo loopt het meisje in de val omdat ze een joint rookt, lijkt het alsof je maar beter vermoord dan verkracht kan worden en blijken de ouders haast even sadistisch als de killers. Bij een andere film zou je dan gewoon de schouders ophalen, maar omdat deze 'Last House on the Left' kan rekenen op echt goeie acteurs en een degelijke regisseur proeft het vooral naar een gemiste kans. Des te meer als je ziet dat Craven (toch een man met een diploma filosofie) zelf producent was. (RN)