Moeten we nog de loftrompet steken voor Jake Gyllenhaal? Op zijn 35ste heeft de acteur stilaan een status bereikt waarop veel collega’s stikjaloers zijn. En hij doet het allemaal zoals hij zelf wil. De films waarin hij opduikt, zijn niet allemaal meesterwerken — kuch Prince of Persia kuch — maar het is wel altijd fascinerend om Gyllenhaal aan het werk te zien.
Dat geldt ook weer voor Demolition, een film die zeker zijn kwaliteiten heeft maar die met een andere hoofdacteur waarschijnlijk nooit zoveel indruk zou maken. De Canadese regisseur Jean-Marc Vallée steekt ergens wel zijn nek uit door een verhaal over rouw en verdriet te verpakken als een halve komedie. Anderzijds trekt hij uiteindelijk die nek weer in door uiteindelijk toch opzichtig de gevoelige snaar te betokkelen en met zware symboliek te jongleren.
Maar gelukkig is daar dus Jake om de trein op het spoor te houden. Terwijl de film met luide stem zijn boodschap declameert, vindt Gyllenhaal een manier om genuanceerd te blijven. Je hebt voortdurend de indruk dat er allerlei emoties kolken in zijn binnenste maar hij spreekt ze nooit helemaal uit. Mooi gedaan.
Actueel
