Als er één ding is dat we niet aan Maïwenn kunnen verwijten dan is het wel dat haar films heel duidelijk van haar hand zijn, een sfeer die enkel zij kan creëeren.
Deze poot zorgt ervoor dat haar film geheel uniek zijn en een uitzonderlijk snijdend karakter bevatten. Ze is daarnaast ook zeer aanwezig in deze Mon Roi, gevuld met schreeuwen, tranen, ruiten vol barsten, passie en markante zinnen (« l’amour avant l’orage n’est pas un choix, c’est une loi », mhm ?!... ). Net zoals dit koppel, dat van elkaar houdt en doch gescheden leeft, is het leven net even buitsporig, een continue stroom van te veel en een onzedelijke incontinentie van gevoelens. Naast een strenge schrijfstijl voelen we toch dat de regisseuse enige vrijheid heeft gelaten aan haar acteurs. Deze vrijheid zorgt net voor meer diepte in het personage vertolkt door Emmanuelle Bercot, maar maakt dat het spel van Vincent Cassel eerder irritant is… hij mikt meer op zijn charisme dan op zijn spel. Sommigen zullen ontroerd zijn door het fanatisme van Maïwenn.
Anderen, zoals uw nederige dienaar, zullen niet beroerd worden door deze continue aanscherping van elke emotie. Maïwenn zal met Mon Roi wellicht niet de unanimiteit behalen…
