Een geweldig beeld roept reeds de volledige essentie van Journey to the Shore op. We zien er een koppel samen kijken, samen in beeld maar gescheiden door enkele meters afstand, naar iets dat zowel prachtig als angstaanjagend is, ergens voorbij de groene heuvels van de horizon.
We voelen dat ze sterk aan elkaar gelinkt zijn door een intieme harmonie, en daarnaast ook reddeloos gescheiden zijn door een kracht die hen overstijgt. Deze kracht is de dood, die drie jaar eerder Yusuke, de partner van Mizuki, heeft meegenomen. Yusuke is teruggekomen in menselijke vorm om zijn geliefde terug te vinden, zodat zij hem kan begeleiden en over hem waken in zijn laatste dagen onder de levenden. Kiyoshi Kurosawa voert ons op deze reis, die diep geworteld is in de Japanse spiritualiteit, mee doorheen een rouwproces, waarin zowel de levenden als de doden elkaar nog een paar laatste woorden kunnen zeggen en in volle sereniteit afscheid kunnen nemen.
Met een fantastische beheersing van de beelden gebruikt Journey to the Shore de beeldspraak van de Aziatische geestenwereld met een delicatie gevoeligheid om zo de intieme menselijke relaties verder te verkennen.