Space Invaders. Ik krijg het nog altijd warm vanbinnen als ik die woorden hoor. Computergames zijn nooit echt mijn ding geweest, maar met dat ene spel ben ik toch vele uren zoet geweest. Met dank aan mijn tante, die een taverne uitbaatte waar een kast met de game opgesteld stond.
Pixels wil zijn baat doen bij dat soort eighties-nostalgie en dat lukt zeker in het begin aardig. Meer zelfs, de scènes waar de helden zich aan levensgrote versies van lunaparkklassiekers als Centipede en Pac-Man wagen, zijn bepaald opwindend om te zien. En aangezien opwinding niet meteen een gevoel is waarin de films van Adam Sandler grossieren, ben je daar al heel tevreden mee. De komiek beperkt de lading dwaze grappen bovendien tot een verdraagbaar aantal. Meer zelfs, hij krijgt zowaar een aanstekelijk geflirt voor elkaar met tegenspeelster Michelle Monaghan.
Als de climax van de film in zicht komt, krijgen we echter niet alleen honderden lunaparkkarakters over ons heen maar zet Sandler ook de stroopsluizen open. Het makke zedenlesje en de slappe romantiek waarmee hij dan komt aandraven, maken een mens alleen maar slechtgezind. Je vindt het gelijknamige korte filmpje van Patrick Jean waar Pixels de mosterd heeft gehaald trouwens gemakkelijk op YouTube.
