In Le tout nouveau testament stelt Jaco Van Dormael ons voor aan God de Vader. Of liever: aan de dochter van God de Vader.
Ze heet Ea, ze is tien jaar oud en ze komt niet goed overeen met haar pa. God de Vader (rol van Benoît Poelvoorde) is dan ook een rotzak die er een pervers genoegen in schept om de mensheid het vuur aan de schenen te leggen.
Ea besluit dat het genoeg is geweest en doet iets ongehoords. Ze hackt de computer van God en stuurt iedereen op aarde een sms met de boodschap hoe lang zij/hij nog precies te leven heeft. Bovendien daalt ze op aanraden van haar broer JC af naar de wereld om zes nieuwe apostelen te vinden.
Van Dormael gebruikt graag klassieke muziek in zijn films, en hij dacht dat hij een passend stuk had gevonden voor de scènes waarin de schepping aan bod komt. 'Aquarium' van Camille Saint-Saëns heeft het namelijk over water en vissen. Wat Van Dormael echter over het hoofd zag, is dat het muziekstuk ook gebruikt wordt in het filmpje dat alle vertoningen van de Officiële Selectie inleidt. Je krijgt met andere woorden de indruk dat Van Dormael halvelings naar een selectie voor de competitie hengelt.
Het was Catherine Deneuve, een van de nieuwe apostelen uit het verhaal, die Van Dormael erop wees. De regisseur besloot om het zich niet aan te trekken. En gelijk heeft hij. Le tout nouveau testament vond finaal onderdak in de sectie Quinzaine des Réalisateurs en oogstte daar twee keer geweldig veel applaus. De lichtvoetige film is daar ook veel beter op zijn plaats dan in de Officiële Selectie -- laat staan de Competitie -- waar de pers graag de messen slijpt.
