Er mag opvallend veel gelachen worden in de officiële slectie van Cannes dit jaar. In zijn Irrational Man is Woody Allen echter serieuzer dan we van hem gewoon zijn. Eigenlijk zit die ernst al in hem van toen hij vijf was, zegt hij.
"Mijn moeder heeft me al verschillende keren verteld dat ik een geweldig kind was," vertelt Woody met een glimlachje om de lippen. "Tenminste, ik was een lieve jongen van mijn geboorte tot mijn vijfde. Daarna ben ik volgens haar veranderd in een gemene zuurpruim."
Allen is intussen 74 jaar ouder, maar hij weet naar eigen nog precies waar die gedaanteverwisseling vandaan kwam. "Toen ik vijf was, heb ik voor het eerst beseft dat ik op een dag zou sterven," legt hij uit. "Dat heeft mijn leven compleet om zeep geholpen. Ik wist namelijk ook dat al de verhalen die ik te horen kreeg over de hemel of het hiernamaals nonsens zijn. Je leeft, je gaat dood en daarmee houdt het op. Ik vind kunstenaars die het over 'hun nalatenschap' hebben trouwens even belachelijk."
Dat die zwartgallige visie hem niet in een diepe depressie geduwd heeft, komt door het talent dat hij al even jong ontdekte: de humor. Hij stelde weinig voor als talent, maar hij kon als geen ander grappen schrijven. "Als we een opstel moesten schrijven, lazen mijn leraars de mijne altijd luidop voor omdat ze het zo grappig vonden," herinnert hij zich. "Zo ben ik op mijn zestiende ook beginnen werken, als grappenschrijver. Anders was ik waarschijnlijk taxichauffeur, barman en serveur geworden, zoals mijn vader."
