Twee mensen worden verliefd. Dan blijkt een van de partners zeer ziek. Love Story (1970), denken we. Maar Love Story had, behalve een zeer commerciële soundtrack die bij sommigen de traanklieren fameus prikkelden, slechte acteurs, geen verhaal en geen interessante personages.
Dat is iets waar Onder het Hart minder last van heeft. Koen De Graeve en Kim van Kooten zijn uiitstekende acteurs en staan ver van de immense saaiheid van Ryan O’Neal en Ali MacGraw en hun dorre karakters. En het eigenlijke verhaaltje is meer dan een love story. Het stelt de vraag hoe een man afscheid van het leven kan nemen als hij twee geliefden heeft: de moeder van zijn kinderen en daarnaast de vrouw die hem opnieuw zin in het leven heeft gegeven. In de tweede helft van de film wordt dat gegeven echter vooral bekeken vanuit het standpunt van de tweede vrouw, die natuurlijk een vijfde wiel is voor de eerste. Interessant, maar scenarist Peer Wittenbols doet er uiteindelijk veel te weinig mee. Waardoor het verhaal verwordt tot dat van een weinig opvallende televisiefilm en De Graeve en van Kooten niet alle registers kunnen opentrekken.
Scenario’s zijn meer dan wat scènes in de juiste volgorde plaatsen. Wat rest is een brave ziekte-van-de-week-film waar gevoelige zielen een traan bij kunnen wegpinken.
