Relatos Salvajes toont ons de culturele burn-out, dat ogenblik waarop alles breekt en de innerlijke, vleesetende zoogdierinstincten terug de bovenhand nemen op de culturele en morele waarden die onze menselijke maatschappij opbouwen.
Wat deze breuk veroorzaakt is het onrecht, het verraad tussen vrienden, een vernedering of nog het in gevaar brengen van een clan. Doorheen een serie sketches, gebracht op de manier van de Italiaanse komedies uit de jaren ’60, doet regisseur Damian Szifron ongemakkelijke situaties ontsporen van het dagdagelijkse door ze door te drijven tot het absurde en burleske. Deze Spaans-Argentijnse productie begint zeer (misschien te ?) hard met drie personen waarvan de stoppen volledig doorslaan, en het gaat er lichtelijk over. Tarantino zal zeker en vast dit ronduit hilarische en geweldadige duel tussen automobilisten op ‘repeat’ zetten. Maar, door een gebrek aan originele situaties of opmerkelijke conclusies verliest de film al snel zijn ritme tijdens de tweede helft en de twee laatste sketches zijn er gewoonweg over.
Vervelend en allemaal een beetje oppervlakkig, ondanks de onderliggende sociale satire. Relatos Salvajes mist zijn grote release. De kortste zijn de beste.
