Synopsis
Het programma "India Zindabad" ligt velen nog vers in het geheugen. Hoogtepunten waren, naast de kennismaking met de films van de Vikalp-cineasten, de ontmoeting met documentairemaker Anand Patwardhan en de ontdekking van de langspeelfilms van Ritwik Ghatak. Deze Bengaalse cineast, een tijdgenoot van de bekendere auteur Satyajit Ray, stierf in 1976, verslaafd aan de drank en tot wanhoop gedreven door de opdeling van zijn land, India. Hij liet een uniek en onafhankelijk oeuvre achter, waarvan Nova er twee van toonde: "Jukti takko aar gapo (Arguments and a Story)" en "Meghe dhaka tara (The Cloud-Capped Star)". Er is één film die we toen niet toonden maar die zo mooi is dat we je hem niet kunnen onthouden: "Titash ekti nadir naam (A River Called Titas)".
Langsheen de verscheurende verhalen van een vissersfamilie, de omzwervingen van een jong meisje en de uitdroging van de rivier, roept Ghatak zijn jeugd op, zijn angsten en de geschiedenis van zijn land. Eens te meer blaast Ghatak zijn film een bedwelmende epische dimensie in en dat is meteen het centrale element in heel zijn werk. De originaliteit van het verhaal en de uitwerking ervan, de acteerprestaties en de esthetisch-symbolische lading van het beeld, dat alles maakt van deze film een zeldzaam en verbluffend pareltje. Een film die een eigengereide cinematografische aanpak smaakt die discours noch poëzie opoffert voor slaapverwekkend intellectualisme.
