Synopsis
De vierde langspeler van de in Parijs verblijvende Chinese filmer Dai Sijie (°1954) focust op persoonlijke en bittere herinneringen. De tijden zijn gelukkig veranderd, maar in het China van de jaren zestig en de vroege jaren zeventig werden in het kader van de Culturele Revolutie door de grote roerganger Mao de intellectuelen massaal naar het platteland getransporteerd om daar tussen de boerenbevolking ‘heropgevoed' te worden. Dat was onder meer het lot van Dai Sijie tussen 1971 en 1974. Het heeft blijkbaar niet veel geholpen want Dai kon, na de dood van Mao in 1976, aan de Chinese universiteit kunstgeschiedenis studeren en in 1984 zelfs met een beurs naar Parijs komen waar hij zich inschreef op de beroemde IDHEC-filmschool. Balzac is zijn persoonlijke getuigenis van zijn ‘heropvoeding'. De Culturele Revolutie was geen lachertje, maar dit is geen in politieke kommer en ideologisch kwel gedrenkt filmpamflet. Integendeel. Het is een mooie (let vooral op de fotografie), pure, eerlijke film. Een perfecte film voor de kerstdagen.
