Sigaw

Marvin vestigt zich in het appartement dat hij net heeft gekocht, in een gebouw met onbepleisterde, sombere en koude muren, naar het evenbeeld van de lift met scherp neonlicht... Het maakt Marvin allemaal niet zoveel uit, zijn nieuwe appartement betekent in de eerste plaats een belangrijke stap naar onafhankelijkheid. Toch zitten de geluiden die hij vanaf de eerste avond bij de buren hoort (een gewelddadige politieman die extreem jaloers is) hem niet lekker. De volgende nachten ontdekt Marvin dat iedereen zich wegstopt achter geluiden en stiltes, die steeds verstoord worden door het rennen van een angstig doofstom meisje in de gang en het geklik van de lift. De geluidsband die steeds aanwezig is en onvermoeibaar doorjaagt, draagt bij tot de dreigende sfeer in dit "huis clos". De uithoeken van de gangen lijken zich te vermenigvuldigen. De kooi van de trap, briljant gefilmd, maakt de oneindigheid die zich opent en sluit rond Marvin totaal. Net zoals de spoken, zit Marvin gevangen in zijn situatie. Deze sfeer wordt opgeroepen door lange travellings, angstaanjagende stilstaande beelden, beelden die vervagen en tegenbeelden. Het gebouw neemt door de belichting een fantastische dimensie aan. En daarbuiten is een lichte en heldere buitenwereld die haast onwerkelijk lijkt...