Django Unchained - Bespreking Cinema

Oppervlakkig lijkt 'Django Unchained' op een hommage aan de spaghettiwesterns, en dan vooral 'Django' van Corbucci, en (in de tweede helft) de blaxploitationfilms. Maar daarbinnen lijkt Tarantino, zoals met 'Unglourious Basterds' een soort van cabaret op te voeren waarin hij alle kanten op kan; een cabaret met als thema's de western, de cinema en de geschiedenis. Zo doet hij de heroïsche Klu Klux Klan-paardenoperascène uit 'The Birth of a Nation' nog eens over om ze te intercutten met een Mel Brooks-achtige komediescène waarin de Klan-leden worden voorgesteld als sukkels. En later gebruikt hij het Uncle Tom-personage (Samuel L. Jackson), een oudere slaaf wiens brein zo verneukt werd dat hij zijn eigen ras verraadt, als het meest extreme dat de slavernij geproduceerd heeft. Tarantino is zich bewust van zijn liefde voor het genre, maar zo gedreven door zijn streven om er een persoonlijke draai aan te geven dat hij er afstand van weet te nemen. En binnen het kader van een bepaald genre lijkt hij alles te willen doen om de conventies van dat genre te doorbreken: met onder meer atypische muziek (James Brown en zelfs Jim Croce), met extreem lange dialoogscènes, met compleet onverwachte scenario-ingrepen enz. En dat alles op een halfsatirische toon. Heel graag gezien.