Melancholia - Bespreking Cinema

Die Lars Von Trier toch. Dan stelt hij op de recentste editie van het Filmfestival van Cannes de meest toegankelijke film uit zijn controversiële carrière voor, begint hij toch nazi'tje te spelen, zeker? Geloof ons: als de Deense cineast zich niet zo geforceerd grof had gedragen, was 'Melancholia' waarschijnlijk het grootste commerciële succes uit zijn carrière geworden. Betekent dat dat het een goede film is? Min of meer. Eigenlijk heeft het eindresultaat veel weg van de gefinetunede versie van oudere producties waarmee Von Trier verbonden was. De eerste helft - waarin een zich nogal bizar gedragende Kirsten 'Spider-Man' Dunst in het huwelijksbootje stapt met Alexander 'True Blood' Skarsgaard - heeft ontzettend veel weg heeft van een gladdere versie van dogme-collega Thomas Vinterbergs feel-badklassieker "Festen". Met als publieksvriendelijke hoogtepunten de bittere bijdrages van Charlotte Rampling en John Hurt. De intro en de tweede helft - waarin het einde van de wereld onvermijdelijk blijkt - doen dan weer denken aan bijgeschaafde bewerkingen van ingrediënten uit Von Triers vorige prent "Antichrist". Opnieuw krijg je een hypergestileerde openingssequentie voorgeschoteld en andermaal worden rede en instinct tegen elkaar uitgespeeld. Allesbehalve een slechte prent, dus en de speciale effecten van de finale zijn werkelijk indrukwekkend, maar echt raken doet het eindresultaat geenszins.