Norwegian Wood - Bespreking Cinema

Het gebeurt niet vaak dat ik twee keer naar een film ga kijken voor ik er een oordeel over vel maar in het geval van 'Norwegian Wood' vond ik het aangewezen. De eerste keer dat ik hem zag, was op het festival van Venetië, waar hij deel uitmaakte van de officiële competitie. Daar viel me meteen de schoonheid van Tran Anh Hungs beelden op, de manier waarop alle personages lijken te stralen en deel uitmaken van de natuurpracht. In zijn handen wordt 'Norwegian Wood' een zachtaardig (en noodlottig) liefdesverhaal met subtiel uitgesponnen emoties. Maar hoe langer het verhaal duurde, hoe meer duidelijk werd dat de film wel heel weinig substantie te bieden had, of toch niet genoeg om een speelduur van twee uur en een kwartier te rechtvaardigen. Dan mag je nog een verbluffende hoofdacteur hebben, het volstaat niet om de aandacht vast te houden. Een half jaar later besloot ik 'Norwegian Wood' alsnog een tweede kans te geven. De roman van Haruki Murakami die aan de basis ligt, moet tenslotte om een bepaalde reden een internationale bestseller geworden zijn. Maar mijn slotsom bleek precies dezelfde als de eerste keer. 'Norwegian Wood' is een prachtige film om naar te kijken maar een harde noot om open te kraken. En dat gaat ten koste van de broodnodige emoties. (RN)