Samson & Delilah - Bespreking Cinema

Een jongen kijkt ontgoocheld omdat een meisje hem voorbij loopt zonder hem een blik te gunnen. Even later zien we hoe datzelfde meisje de jongen gade slaat terwijl hij op rockmuziek danst. Twee keer gaat het om scènes waar geen enkel woord aan vuilgemaakt wordt, maar je begrijpt wel helemaal wat er in de personages omgaat. En zo zit 'Samson & Delilah', de film waarmee de Australische regisseur Warwick Thornton (zelf aboriginal overigens) eerder dit jaar op het festival van Cannes de felbegeerde Caméra d'Or voor beste debuut won, volledig in elkaar. Er is een reden waarom titelpersonage Samson weinig zegt, en de manier waarop Delilah ermee omgaat, zegt veel over haar gevoelens voor de koppige jongen. Het verhaal op zich, dat zich afspeelt in een piepkleine aboriginal-nederzetting waar het leven in een al even klein cirkeltje draait (let op de muzikanten die de godganse dag dezelfde akkoorden spelen), is even universeel als ontroerend. Nee, het is lang niet altijd rozengeur en maneschijn die de twee verliefde tieners ervaren, en sommige scènes zijn bepaald schokkend. Maar Thronton durft ook grappig te zijn, en als er uiteindelijk een emotie de bovenhand haalt, dan is het diepe vertedering. Een eenvoudige film om in weg te zinken. (RN)