Brendan and the Secret of Kells - Bespreking Cinema

Je zit geregeld met open mond te kijken naar 'Brendan and the Secret of Kells', een tekenfilm die met zoveel zelfvertrouwen de mogelijkheden van de traditionele (lees: niet-computergestuurde) animatietraditie verkent dat je zin krijgt om te applaudisseren. Enkel helemaal in het begin, wanneer het jonge hoofdpersonage en een paar monniken verwikkeld zijn in een modderige slapstickachtervolging, vrees je even dat je opnieuw een Europese kloon van Amerikaanse tekenfilms te zien zal krijgen. Het duurt echter niet lang voor je door hebt dat deze Iers/Frans/Belgische coproductie wel degelijk een eigen persoonlijkheid heeft. Die merk je vooral aan de beelden. De film put gretig uit allerlei middeleeuwse tradities, een keuze die wonderwel werkt en voor veel variatie zorgt. De ene keer lijk je naar een glasraam te kijken, de volgende zit je middenin een wandtapijt, de keer daarop ben je de versierde hoofdletter uit één of ander manuscript binnen gegleden. Aan de actuele thematiek van het verhaal (open staan voor de wereld is ondanks alle risico's beter dan je opsluiten in jezelf) scheelt ook niets. Alleen hebben de makers het moeilijk om een meeslepend verhaal te verzinnen. 'Brendan and the Secret of Kells' mist ondanks zijn pracht teveel punch om een groot publiek te overtuigen, vrees ik. (RN)