Wie de Gouden Palm van de Thaise regisseur Apichatpong Weerasethakul, Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives, onverteerbaar vond, zal verrast zijn door zijn veel toegankelijkere nieuwe film.
Cemetery of Spendour behandelt opnieuw de favoriete thema’s van de regisseur: slapen, dromen, de recente en verre geschiedenis van Thailand, heden en verleden die zich vermengen, het conflict tussen stad en platteland en de invloed van buitenlanders. Maar de narratief is minder hermetisch en de droge humor nog meer relativerend. Het meest interessant is de metafoor van het centrale gegeven: soldaten die om een of andere onderbewuste reden in een semicomateuze toestand belanden. Daardoor is Cemetery of Splendour ook een zeer politieke film geworden. Misschien kan je hem als Weerasethakuls meest politieke film omschrijven, wanneer je rekening houdt met de vrij recente staatsgreep in Thailand.
Maar de prent blijft ver van kommer en kwel, en drijft gezapig voort op het ritme van een speelse, maar rustige droom. We zijn hier uiteraard wel ver van de surrealistische droomcinema van David Lynch. Waarmee toch duidelijk wordt bewezen hoe persoonlijk dromen wel zijn.
Artikel
