Fabrice Du Welz is niet de man van de voorzichtige dramatiek of de subtiel lyrische aanpak. Pas op, poëzie en passie zijn hem absoluut niet vreemd, maar hij houdt van de vlammende soort, emoties die als lavagolven uit de personages gutsen en over het scherm spatten
. Dat demonstreert hij meer dan ooit in Alleluia, zijn interpretatie van de moorddadige tocht die een Amerikaans koppel in de late jaren 40 ondernam.
Aanvankelijk zoekt Michel, de man in dit verhaal, contact met vereenzaamde dames om ze financieel te plukken. Daar komt verandering in wanneer hij zijn oog laat vallen op Gloria, een vrouw die zich niet zomaar laat wegzetten. In Alleluia maakt de liefde niet alleen blind maar ook krankzinnig, vooral omdat Gloria haar jaloersheid nooit onder controle krijgt.
Alleluia is het tweede deel in een losse trilogie die Du Welz begon met Calvaire en de raakpunten zijn duidelijk te zien. De zwarte humor, de verwrongen kijk op de liefde, hoofdacteur Laurent Lucas, het komt allemaal terug. Deze keer schroeft Du Welz de surreële sfeer terug en kiest voor een — alle verhoudingen in acht genomen — meer herkenbare invulling.
