Met De Dubbelganger kan je als filmmaker veel kanten uit. Maar als je voor zwarte komedie gaat, zoals Ayoade gedaan heeft, zit je al snel in de richting van Brazil van Terry Gilliam.
Wat wil zeggen dat Ayoade de film heel kafkaësk – Kafka is uiteraard zeer beïnvloed geweest door Dostoyevsky – en absurd heeft gemaakt. En inderdaad, de absurditeit van The Double heeft wat van het speelse van Brazil, maar toch ook van het deprimerende en afstandelijke van The Trial van Welles en een heel klein beetje van het hopeloze en enigmatische van Le Locataire van Polanski . Heel belangrijk voor de toon van de film is zonder enige twijfel de casting van Jesse Eisenberg, die altijd iets heeft gehad van een snel pratende Woody Allen ( en niet toevallig gecast werd in Allens To Rome with Love). Eisenberg heeft als acteur een persona die je meteen associeert met intelligentie en normaliteit, maar ook met ongemak en hulpeloosheid.
Perfect dus voor komedie, hoewel Ayoade Eisenberg nooit laat overdrijven. Een andere grote troef is actrice Mia Wasikowska, iemand die op een wonderlijke manier tragedie en komedie weet te verzoenen. Maar ondanks de geweldige acteurs zal The Double nooit doordringen tot de favoriete films van het jaar. Dat heeft nu eenmaal te maken met de aard van zo’n literaire verfilming. Misschien had Ayoade Dostoyevski nog meer moeten loslaten. Wie weet.