Maxïmo Park: een oase temidden de waanzin - Interview Cinema

Jullie zijn op relatief korte tijd groot geworden. In hoeverre ligt jullie leven overhoop? Paul: Elke dag een beetje meer. Hoe meer steden we bezoeken, hoe meer ik moet denken: waar ben ik? Welke maand zijn we? Ik had nooit gedacht dat ik ooit mezelf zou verliezen. Ik weet alleen nog wat we de volgende dag moeten doen. Ergens is dat wel bevrijdend, maar ik denk dat ik in de komende weken uiteindelijk toch wil terugkeren naar wat orde in mijn leven. Het is een behoorlijk bizarre ervaring, want je komt ook telkens weer thuis. Het fragmenteert je leven. Maar we realiseren ons wel dat wat we nu doen, voor de groep zoveel belangrijker is omdat zoveel méér mensen ons willen horen. Zoveel, dat je het bijna zelf niet kan geloven. Jouw online dagboek staat vol uitroeptekens. Wat was het meest opwindende moment totnogtoe? Tom: Het zijn er behoorlijk wat. Onze eerste show in New York of Tokyo bijvoorbeeld. Maar ik vind het eigenlijk vooral fantastisch om te zien wat er thuis gebeurt. Zo stond er met de NME-awards een ongelooflijk lange wachtrij, maar toen we twee dagen later in diezelfde zaal speelden, was die rij bijna even lang! Ik kon het maar niet geloven! Zulke toejuichingen krijgen in je thuishaven is gewoon fantastisch. Paul: Zoals het moment dat we in Middlesbrough optraden. Als tiener ging ik er altijd uit, want het was de enige stad in de buurt met clubs. Nu ja, toch diegene waar je naartoe wóu. Er was er ook één in Billingham, waar ik woonde. Maar daar werden mensen vermoord en zo. (lacht) Niet alleen mijn familie stond in de zaal, maar ook mensen waarmee ik was opgegroeid en die zelfs niet wisten dat ik er die avond zou spelen. Ik wist ergens wel dat dat zou gebeuren. Dus had ik me al zitten inbeelden wat ze zouden denken: waarom staat hij springend op dat podium over zijn leven te zingen? (lacht) Als je voor onbekenden over je gevoelens zingt, is dat behoorlijk anoniem. Maar het is behoorlijk gênant als je dat voor je vrienden moet doen. Maar de zaal zat stampvol en mensen wilden mijn hand aanraken. Ik voelde me als Bono. (lacht) Het was het beste gevoel van de hele wereld, want die plaats is een deel van wie ik ben en daar stond ik dan te doen wat ik het beste doe. My spine was going crazy. Maar het was ook een vreemd gevoel, want zelfs toen we een jaar geleden een platendeal kregen, had ik zoiets nooit verwacht. Jaagt dat plotse succes je soms angst aan? Word je nooit achtervolgd door fans? Paul: Niet echt, want we willen niet voortdurend in de kijker lopen. Op het podium ben ik een overdrijving van mijzelf, in het echte leven is zo'n uitvergroting niet nodig. Sommige sterren laten zich daar wel door vangen en lopen door het leven alsof ze constant op het podium staan. Op den duur beginnen mensen ook wel te denken dat je helemaal geobsedeerd bent met jezelf. Mij kan het eigenlijk niet echt schelen hoe ik in het echte leven word bekeken. Ik wil gewoon een leven. Bij mij is er een heel bewuste transformatie als ik op het podium kruip, want ik wil mensen verrassen. Ik kan me inbeelden dat mensen ontgoocheld zijn als er geen verschil is tussen on - en offstage. Je staat op een podium voor een reden. Mensen komen om naar je te kijken. Maar niemand wil mij op straat in een of andere rare pas zien lopen. (lacht) Trouwens, we hebben nog niet genoeg mooie kleren om mensen met verstomming te slaan: Whoo! Look at thìs guy! (lacht) Paul, je kreeg van de overige groepsleden 'The Dirt', de notoire Mötley Crüe-biografie voor je verjaardag cadeau. Heb je er al iets van je prille rocksterleven in kunnen herkennen? Paul: Gelukkig zijn we geen domme, geschifte drugsverslaafden. Want die gasten hebben wat uitgespookt! Hoewel we soms satan aanbidden. Nee, ik lieg. (lacht) Wat wel herkenbaar is, is dat er in deze groep vijf mensen zitten met elk hun eigen karakter en dat er een spanning tussen hen hangt, die een wig zou kunnen drijven in Maxïmo Park, waren we niet zo down to earth en rationeel geweest. Maar je kan vast en zeker een dynamiek zien. En soms denk je: wow! Dat is de extreme versie van wat er bij ons gebeurt. Dus die biografie is wel interessant om te weten hoe je het vooral niet moet aanpakken. Het is eerder een soort van waarschuwing, dan dat we er onszelf in herkennen. Hoewel ze net als ons een trema in hun groepsnaam hebben. (lacht) Tom: Als je opeengepakt in een tourbus zit, kan dat natuurlijk tot irritaties leiden, maar dat neem je er gewoon bij. We hebben ook allemaal onze eigen gewoontes, net als reizigers. Zo ontwikkelt ieder zijn eigen systeem om de beste dingen uit een bepaalde winkel te halen. Je zou ons eens uit een benzinestation moeten zien komen, druk bij elkaar polsend wat de andere heeft gekocht: ik heb een milkshake en een donut, en jij? Oh, ik een fetasalade. Whooo! (lacht) Zo leer je wel wat van elkaar. Slotvraagje. Aangezien jullie groepsnaam van een bestaand Cubaans park komt, welk gevoel wekt een park bij je op? Paul: Ik hou van parken overdag, maar parken 's nachts...neen, dank u. (lacht) Zonder straatverlichting kan er van alles gebeuren. Dat maakt me bang. Tom: Parken zijn de ideale plaatsen voor jonge mensen om er even tussenuit te knijpen en met het leven te experimenteren. Dat deed ik toch in parken. Het kan je humeur en je manier van denken compleet veranderen. Een stad zonder park is geen goede stad. Paul: We zijn naar Central Park in New York geweest en dat is gewoon een totale oase temidden de waanzin van een hectische stad. Dat kan heel therapeutisch werken. Het is een remedie tegen elke ziekte die een stad mentaal bij je kan veroorzaken, een plaats voor reflectie, net als Maxïmo Park. (lacht) Tom: Het is eigenlijk een toevluchtsoord. Ik vind het dan ook leuk dat we het woord park in onze groepsnaam hebben, omdat we een optie willen zijn voor mensen om uit hun isolement te treden en zich met anderen te associëren. Wie is Maxïmo Park? Hoewel geen van hen er is opgegroeid, is Newcastle Upon Tyne de vaste thuis van drummer Tom English, gitarist Duncan Lloyd, bassist Archis Tiku, keyboardspeler Lukas Wooler en zanger/woordensmid Paul Smith. De groep telde o.a. een dokter (!) en (kunst)onderwijzers in zijn gelederen tot een rondsnuisterende Steve Beckett (baas van het Warp-label) op één van hun rode 7-inches in de Londense Rough Trade Shop botste en ze prompt een platencontract aanbood. Ondertussen neemt niet alleen hun faam, maar ook het rode notitieboekje dat Smith als geheugensteuntje op het podium gebruikt, mythische proporties aan.