De Hel van Tanger - Interview Cinema

De meest fascinerende film blijft die van het leven zelf: buschauffeur Pierre Stukken werd onterecht beschuldigd van drugssmokkel en ervoer de uitzichtloze pijn van het gevangenisbestaan, maar het relaas van zijn horror bezorgt ons, argeloze cinemaliefhebbers, een crème van een film. Met dank aan cineast Frank Van Mechelen en diens uitgelezen cast vertolkers. Laten we niet moeilijk doen: Frank Van Mechelen levert met 'Tanger' één van de beste Vlaamse regieprestaties van de afgelopen jaren. Of was het decennia? De film is deels fictie, deels op feiten gebaseerd. Welk stuk is fictie? Frank Van Mechelen: De ontsnapping is geromantiseerd: Stukken heeft willen ontsnappen, maar het is er nooit van gekomen. Verder zijn een aantal personages fictief, onder andere dat van zijn celgenoot Rudy Vermeersch, die aan het eind zelfmoord pleegt. Dat personage is een amalgaam van een aantal figuren die Stukken gekend heeft in de gevangenis van Tanger. Eén van hen heeft wel degelijk een einde gemaakt aan zijn leven. Met permissie voor het cynisme: beschouwde je het personage dat zelfmoord gepleegd had als een geschenk? Frank: In eerste instantie was het scenario voor mij een geschenk. Voor mij is het absoluut niet belangrijk of een scenario waar gebeurd is. Maar in de spanningsboog van het verhaal kwam dat ene personage natuurlijk goed van pas. Je hebt samengewerkt met Filip Peeters in 'De Indringer'. Was hij je eerste keuze voor de hoofdrol? Frank: Absoluut. Filip is een heel goed acteur. Hij is ook iemand die absoluut niet technisch acteert - bij Filip komt dat echt vanuit zijn buik - en we hadden ook iemand nodig.die zich volledig kon smijten en niet te veel voorbehoud maakte jegens vanalles en nog wat. Je zat met een bescheiden budget. Had je dingen in je hoofd die je hebt moeten laten omwille van dat budget? Frank: Neen. Toen de producent Eric Wirix mij het project voorstelde, was ik meteen verkocht, maar heb ik wel gesteld dat er meer geld nodig was. Hij is dan op zoek gegaan naar extra financiers en we zijn uiteindelijk uitgekomen op het dubbele van het normale budget voor een film van de Faits Divers-reeks (VTM-project van 7 tv-films, opgestart door Jan Verheyen, red). Heb je al andere films gezien uit de Faits Divers-reeks? Frank: Ik heb 'Dennis van Rita' gezien, zeer mooi. Uit beide films spreekt een maatschappelijk engagement. Frank: Dat is zo. In mijn film zit ten eerste de boodschap van hoop, van niet opgeven, maar het is tegelijk een waarschuwing aan het adres van de overheid. Als je ziet hoe die mensen – Stukken maar zeker ook het thuisfront – aan hun lot zijn overgelaten, dan wil ik de overheid er graag op wijzen dat een dergelijke behandeling niet kan. Stukken wou zijn verhaal ook vertellen opdat zoiets verschrikkelijks nooit meer zou gebeuren. Filip Peeters levert een beresterke prestatie als de onfortuinlijke buschauffeur Marcel Van Loock. Nu nog even straffe antwoorden verzinnen op onze vragen. Ben je tevreden over de film? Filip Peeters: Ik ben meer dan tevreden, ik ben zelfs trots. Hoe zwaar was de rol? Filip: Kilo's verliezen (Peeters speelde 34 kilo lichaamsgewicht kwijt in de periode tussen 'De Indringer' en 'De Hel van Tanger', bs) is niet zo eenvoudig: het vergt veel discipline. Ik heb extreem gesport – ik heb zelfs een marathon gelopen – en zat op een dieet dat geëindigd is met astronautenvoeding. Hoe ben je erin geslaagd om er zo afgeleefd uit te zien? Filip: Dat heb ik van mezelf (lacht). Nee, we hebben een geweldige make-upartiest: Luc Van Cleemput. Mijn look in de film is echt die van een buschauffeur. Heb je contact gehad met de echte buschauffeur? Filip: Meerdere malen. Hij is zelfs op setbezoek geweest en dat was zeer leerrijk voor mij, in die zin dat ik dan antwoorden kreeg op vragen waar ik anders geen antwoord op gekregen had. Waren er lichtpunten in je dag? Waar hield je je mee bezig? Hoe reageerde je toen je vernam dat je vrijkwam? Natuurlijk bereid je je voor op een rol, maar dat was zeer interessant. Een mooie voorbereiding zou geweest zijn dat ik me twee weken had laten opsluiten in een gevangenis, maar de budgets in België laten zoiets niet toe. We hebben de film in omgekeerde chronologische volgorde gedraaid. Mits een groter budget hadden we de opnames ook twee maanden kunnen stilleggen, zodat ik op mijn gemak kilo's kon bijwinnen. Welke scène vond je het moeilijkst om te spelen? Filip: Waar ik het meeste schrik voor had, was de evolutie van het personage. Omdat we omgekeerd gedraaid hebben, begin je met het dramatische hoogtepunt en draai je de meest dramatische scènes in het begin. Dan is het niet evident om die evolutie geloofwaardig te maken. Je draaide al heel veel films in Duitsland. Hoe is dat begonnen? Filip: In 'Gaston's War' van Robbe De Hert speelde ik de rol van een SS-er. Ik heb die scène in mijn promotiefilm gestoken en ben daarmee naar een vooraanstaande Duitse casting director getrokken. Voor ik goed en wel terug in België was, had ik al een rolletje. Van het een komt het ander en intussen heb ik al een twintigtal films gedraaid in Duitsland. Weinig acteurs spreiden zo'n naturel tentoon als Warre Borgmans, zelfs mét belachelijke plastron en dito debardeur. Tot voor de persvisie van vandaag had je een deel van de cast nog niet ontmoet. In welke mate voel je je dan betrokken bij dit project? Warre Borgmans: Goh, de mensen uit de familiescènes kende ik uiteraard heel goed. Het is vooral om praktische redenen dat wij elkaar nog niet eerder gezien hadden. Ik ben maar een tweetal weken voor de eerste opnames gevraagd. Er was dus niet echt tijd om iedereen bij elkaar te brengen. Maar als je een scenario leest, voel je vrij organisch aan of dat iets is. En dit is zeker iets: een menselijke tranche de vie, die bij momenten uiteraard heel gruwelijk is. Als je maar 2 weken tevoren gecontacteerd bent, heb je niet veel voorbereidingstijd. Warre: Hier was er niet veel voorbereiding van doen. Je voelt toch heel goed waarom ze jou gecast hebben. Dat geldt ook voor de anderen. Neem nu Els Olaerts (Agnes Van Loock in de film, red): ge gelooft dat menske, van het begin tot het einde. Veel van die situaties zijn ook heel eenvoudig, zonder enige moeite schuif je daarin. Theater is je basis. Beschouw je dit soort opdrachten als een tussendoortje? Warre: In dit geval zeker niet. Dit is een film waarvan ik hoop dat hij een groot publiek bereikt. Het is geen experimentele film, er zit niets verstopt in de mouw. Waarmee ik niet wil zeggen dat het een vlakke film is, integendeel. Alleen kan je film of tv-werk niet plannen. Theater is mijn basisinkomstenbron en als ik mijn jaar plan, als freelance-acteur, kan ik geen tijd vrijhouden om eventueel een film te draaien. Je hebt dat zelf niet in de hand. Hoeveel affiniteit moet je hebben met de rol die je speelt? Warre: Neem bijvoorbeeld de rol die ik had in 'Het Eiland': dat was een leidinggevend figuur terwijl ik zelf niks autoritairs heb. Maar het is leuk om een dergelijke rol te spelen en dan te voelen dat je dat toch in je hebt. Om een heel zwaar cliché te gebruiken: je moet geen moordenaar zijn om een moordenaar te kunnen spelen. Jan Decleir – die toch een liederlijk leven leidt - zei ten tijde van 'Daens': je gaat op zoek naar de pastoor in jezelf. Je zou dat zelfs kunnen opentrekken en beweren dat wij allemaal veel meer talenten en gaven in ons hebben dan degene die we eruit halen. Vervelende gast, die Daeseleire. Hij bleef maar doordachte antwoorden geven op onze ambetante vragen. Je personage maakt een tamelijk vreemde ontwikkeling door. Eens in de gevangenis heeft hij amper nog contact met zijn collega en pas aan het eind treffen ze elkaar weer. Vond je dat realistisch? Axel Daeseleire: Wel, zo is het ook gebeurd. Pierre Stukken heeft in de gevangenis heel weinig gehad aan zijn copain. Dat personage is kleurloos, het is iemand die geen beslissingen durft te nemen. Dat was voor mij aan de ene kant beperkend maar aan de andere kant was het weer eens totaal anders om zo iemand neer te zetten. Maar dan heb je wel plots die scène dat hij seks ruilt voor sigaretten. Axel: Het komt misschien fragmentarisch over, maar dat heeft te maken met de structuur van de montage. Het is nu eenmaal erg realistisch omdat dat effectief allemaal zo gebeurd is. Ik denk niet dat het nut heeft om het op een andere manier te vertellen. Je zit natuurlijk in een heel specifieke context. Axel: Je zit inderdaad in een extreme situatie en dan maak je bokkensprongen, zeker emotioneel. Het is overleven, he. Die gast, die in het gewone leven al absoluut niet gedecideerd was, probeert alleen maar boven te blijven. Het is iemand die zich in die situatie gedeeltelijk laat meevoeren met de stroom maar, wanneer er twee stromingen zijn, niet goed weet welke te nemen. Hij is een vijg en je weet niet wat je er aan hebt. Wat doe je als je geen acteeropdracht hebt? Axel: Ik ben dj en heb een kunstcollectief. Wij brengen om het jaar, anderhalf jaar een tentoonstelling met ons werk van de afgelopen periode. Dat is voornamelijk beeldende kunst. Ik lever meestal de teksten: ik probeer dingen uit mijn pen te krijgen en die dan plastisch te verwerken. Welke rol uit de ganse filmgeschiedenis zou je graag gespeeld hebben? Axel: Meer dan één, hoor. De rol van Travolta in 'Pulp Fiction', bij voorbeeld, of die van Spacey in 'The Usual Suspects'. Maar als ik echt moet kiezen, dan ga ik voor het personage Salieri in 'Amadeus'. Geniale prestatie van F. Murray Abraham.