"Flags of Our Fathers" vertelt het verhaal van één van de meest herdenkenswaardige foto's van de tweede wereldoorlog. Maar het is meer dan een oorlogsfilm. Clint Eastwood wou niet alleen eer betuigen aan de Soldaat maar ook aan de Mens die geconfronteerd wordt met de verschrikkingen van oorlog.
Hoe heb je beslist om deze film te maken ?
Eerst en vooral is er nooit een film geweest over die invasie, een van de grootste en veschrikkelijkste gevechten die de Marines ooit meemaakten. Maar ik wou geen oorlogsfilm maken, ik was vooral geïntrigeerd door het boek van James Bradley, dat beschrijft wat zijn vader, John, meemaakte tijdens die gevechten. Ook, en vooral, de gevolgen van de oorlog boeiden me. Ik was altijd al nieuwsgierig naar hoe de familieleden omgingen met die stilte van hun kant over het trauma van die oorlog. Het zijn dikwijls zij die het meest wreedheden ervaard hebben die er het minst over spreken. In die tijden was er geen psychologische opvolging; ze keerden terug naar huis met de boodschap dat ze het zo snel mogelijk moesten vergeten. Ze moesten een manier vinden om zich terug aan te passen aan het leven na de oorlog, en sommigen zijn daar niet in geslaagd...
Er is ook het heroïsche aspect...
Ik wilde een boodschap overbrengen over de mythe van de beroemdheid. Die jonge soldaten werden als helden binnengehaald, behandeld als een president... Of misschien toch niet... Maar ze wilden niet gezien worden als helden, ze wilden dat de mensen eer zouden betuigen aan de gesneuvelden.
Waarom heb je het verhaal gebaseerd op het hijsen van die Amerikaanse vlag ?
Die foto van Joe Rosenthal is een icoon geworden voor de Amerikanen. Voor zij die er bij waren stelt hij niet veel voor, want hij werd genomen op de vierde dag van een strijd die er meer dan twintig zou duren. Maar de foto gaf hoop aan een heel volk, door de eenheid te tonen van die mannen, die rond een gemeenschappelijk doel verzameld waren.
Heb je geprobeerd om er ook een boodschap in te steken over de actualiteit in Irak ?
Oorlog is oorlog ! Op om het even welk front krijg je te maken met de horror ervan. Ik denk dat het moeilijk is voor iemand die zich niet in zo een situatie bevindt om echt te snappen wat er gebeurt. Maar om op je vraag te antwoorden : nee, ik heb niet geprobeerd om een boodschap over te brengen over de huidige omstandigheden. Het gaat over een andere tijd, we vochten reeds in Europa maar hoefden zelf niets te vrezen, tot de aanval op Pearl Harbour ons de realiteit liet inzien. Die jonge soldaten waren kinderen van de economische depressie, Ze waren zwak, maar ze hadden hoop, ze moesten vechten voor hun vrijheid. Nu ligt het anders, we leven comfortabel, we zijn als het ware meer verwend... Die oorlog is exclusiever, de doelen zijn anders. De soldaten gaan er vrijwillig heen, die religieuze ideologieën spelen mee... Deze oorlog lijkt me eerder inconvenient dan een echte noodzaak.
Waarom koos je geen bekendere acteurs?
Ik moest in de eerste plaats jonge acteurs vinden, want de gemiddelde leeftijd van de soldaten was negentien jaar. En ik denk dat het ook niet altijd aangewezen is om bekende namen aan een project als dit te verbinden. De mensen hebben dan meer tijd nodig om zich aan te passen en het personage te aanvaarden. Ik weet wel dat sommigen naar de bioscoop gaan om hun favoriete ster aan het werk te zien, maar ik wou dat risico nemen.
Waarom heb je in Ijsland gefilmd ?
We wilden filmen op Iwo Jima zelf, maar dat eiland wordt als een mausoleum beschouwd, een heilige plek waar nog altijd twaalfduizend soldaten vermist zijn. Het is geen toeristische plek, je hebt de goedkeuring nodig van de Japanse regering om er te mogen heengaan. Het was dus buiten de kwestie om er gevechtsscenes op te nemen en er de invasie uit te beelden, want daarvoor moesten we bijvoorbeeld explosieven kunnen gebruiken. We koesterden daarna de hoop dat we zouden kunnen filmen op een strand in Hawaï, naast een luxueus hotel waar we dan konden verblijven (lacht), maar uiteindelijk bleek Ijsland toch een betere keuze. Het klimaat en de stranden met hun zwarte zand leken sterk op Iwo Jima.
Vanwaar de keuze voor het veelvuldige gebruik van flashbacks ?
Paul Haggis, de scenarist, had het moeilijk met de bewerking van het boek van James Bradley. Het verhaal sprong van het heden van de verteller, 1994, naar de strijd in 1945, om daarna op een andere periode in te zoomen, na de oorlog. We wilden de nadruk leggen op de invloed van de oorlog gedurende de hele film, opdat het publiek de complexiteit zou begrijpen van de emoties van de drie soldaten als ze naar hun land terugkeren.
De kleuren zijn nogal dof...
Elke periode bezit zijn eigen schakering. Ik hou van die retrokleuren, ze geven een zekere sfeer. Ik denk dat de oorlog geen verleidingsmiddel is. Ik wou hem weergeven zoals ik denk dat hij was, zonder levendige kleuren.
Waarom regisseer je alleen drama's?
Ik weet het niet, I go with the flow... Ik heb de indruk dat ik door ouder te worden meer onderwerpen kan behandelen, die ik ook vroeger al interessant vond maar die toen niet in mijn carrière pasten. Ik begon met actiefilms, maar nu ik vooral achter de camera sta denk ik dat het tijd wordt om de juiste vragen aan te snijden, de onderwerpen te analyseren die me echt raken. Zag je het als een uitdaging om twee films na elkaar te regisseren ? Niet echt. Het idee voor de tweede film, "Letters from Iwo jima" kreeg ik toen ik me begon te interesseren in Generaal Kuribayashi, de man die erin slaagde om dat kleine eilandje te verdedigen, door zijn manschappen in loopgraven onder de grond te positionneren. Ik ontdekte een boek met brieven die hij naar zijn familie schreef, en ik heb er niet alleen veel over de man ontdekt, maar ook over de andere soldaten die met hem streden, jonge Japanners die er al bij al dezelfde ervaring hebben meegemaakt als de Amerikanen.
Heb je stilgestaan bij de reactie van het Japanese publiek ?
Na de oorlog wilden de Japanners die episode uit hun geschiedenis vooral vergeten. Er werd over gezwegen op school en het merendeel van de Japanse acteurs in de film hadden er dan ook nooit over gehoord. Ik vind het belangrijk om die geschiedenis te vertellen, niet alleen tegenover de jonge Japanners maar over de hele wereld, want voor mij is een oorlog een nutteloze oefening, waarbij mensen elkaar uitmoorden terwijl ze in andere omstandigheden de beste vrienden konden geweest zijn.
Een leven voor de film!
Moeilijk te geloven dat hij met zijn drukke leven nog zoveel energie heeft. Twee keer getrouwd, vader van vijf meisjes en vier jongens, van vijf verschillende moeders... Clint Eastwood vindt niet alleen de tijd om zich aan zijn familie te wijden, maar ook om te spelen, regisseren, produceren en zelf de muziek te schrijven voor zijn films! Onlangs nog maakte hij indruk op de jonge acteurs uit de cast door als 76jarige van boot naar boot te springen, in volle zee, tijdens het draaien in Ijsland. Hij vliegt nog altijd met de helicopter en bestuurt nog altijd terreinwagens! Hij is de oudste regisseur die een Oscar kreeg, voor zijn film "Million Dollar Baby", maar dat betekent niet dat hij op pensioen wil.
De films die hij regisseerde : Letters from Iwo Jima (2007) Flags of our Fathers (2006) Million dollar baby (2005) Mystic river (2003) Piano blues (2003) Blood work (2002) Space Cowboys (2000) Unforgiven (1992) The Rookie (1991) White hunter Black heart (1990) Bird (1988) Heartbreak Ridge (1986) Pale Rider (1985) Honkytonk man (1983) Firefox (1982) Bronco Billy (1980) The Gauntlet (1978) The Outlaw Josey Wales (1976) The Eiger Sanction (1975) High Plains Drifter (1973) Breezy (1973) Play Misty For Me(1972) Uit Los Angeles, Catherine Nitelet-Vedder ----------------------------------------------------------------
