George Miller: Van Australie naar Antarctica.
We hebben de beestige trilogie 'Mad Max' aan hem te danken, maar hij heeft ook een zwak voor dieren.... Na "Babe in the City", begeeft George Miller zich naar het land van de pinguïns en de tapdansers!
De film is niet zo kinderlijk als hij lijkt?
Toen ik het script voorlegde hebben de studio's me gevraagd om de donkere kant van het avontuur meer te belichten. Ik besefte dat er in elk verhaal, elk groot epos, meer aan de hand is dan we kunnen zien, er is altijd sprake van een zeker mysterie! Waarom vertellen we verhaaltjes? Hoe doen we dat? Het is een metafoor, een fabel die je als publiek op verschillende manieren kan interpreteren. Kijk naar de films van Walt Disney: je vindt er een zekere diepgang terug, een zwaardere inhoud die het geheel meer betekenis geeft! In de derde act van 'Happy Feet', net als je denkt dat Mumble verloren is, is het interessant om zien hoe dat wat hem redt datgene is dat hem altijd altijd anders maakte!
Je probeert dus een boodschap over te brengen?
Als ik een verhaal vertel hoop ik dat het publiek nadenkt. De film gaat over het behoren tot, trots zijn op wie je bent, wie dat ook is, en je op je gemak voelen bij je familie, je vrienden, de gemeenschap, de hele wereld...
Heb je onderzoek verricht aan de Zuidpool?
Nee, maar mijn broer wel. Hij heeft er de landschappen en de dieren gefilmd die er leven. Men heeft me voorgesteld om mee met een vrachtschip naar daar te gaan, maar nog voor het schip goed en wel gelost was zou ik al moeten teruggekeerd zijn. Ik heb geprobeerd om het te doen maar volgens mij zou het niet fair zijn om te zeggen dat ik er heen ben gegaan terwijl ik er slechts een uur ben geweest. Het is nochtans fascinerend om zien hoe allen die er geweest zijn niet kunnen zwijgen over het idee om terug te keren!
Waarom heb je echte beelden vermengd met computerbeelden?
Ik kreeg met twee perfecte gegevens te maken. De geanimeerde pinguïns waren van ongelooflijke kwaliteit, en de tijdens de expedities gefilmde landschappen waren dat ook ! Het was moeilijk om de twee te combineren, we hebben er heel wat tijd in gestoken maar het was de moeite ! Ik wou geen karikatuur maken of dingen overdrijven, maar de schoonheid van de natuur weergeven.
Wat vind je van 'March of the Pinguins'?
We werkten al lang aan onze film toen die film in de zalen verscheen. 'Happy Feet' is een origineel verhaal, we zijn niet geïnspireerd door een boek en het is geen remake. We waren alleszins heel gelukkig met het succes van de documentaire, het was een eerste stap in de sensibilisering van het publiek voor de wereld van de pinguïns.
Hoe zit het met 'Mad Max 4' en Mel Gibson?
We hadden heel wat financiële en veiligheidsproblemen in Australië. De studio's waren klaar om te werken aan 'Happy Feet', en ik heb het project dus een tijdje gelaten voor wat het was. Maar ik heb het niet laten vallen, het interesseert heel wat mensen in Hollywood ! En wat Mel betreft : ik denk dat hij er wel deel van wou uitmaken, maar op dit moment is hij meer geboeid door wat er zich achter de camera afspeelt. Hij was eenentwintig toen hij zijn eerste film maakte, nu is hij een vijftiger. 'Mad Max' is een man van de actie, geen oudere man die over de verlaten vlaktes van Australië dwaalt.
Robin Williams en Elijah Wood: De nar en de kleine prins
De ene is excentriek, de andere bezadigd...Robin en Elijah lijken niet veel gemeen te hebben. Nochtans zien we hen beiden aan het werk in de nieuwe animatiefilm 'Happy feet'!
Wat doen jullie het liefst, voor de camera staan of voice-overs inspreken?
Robin Williams: "Voice-overs" zijn voor mij de top. Het is een cadeau, pure ontspanning ! Ik kan een personage creëren dat niets te maken heeft met wie ik ben. George Miller is een pietje precies, hij wil altijd meer. Dat is positief, want daardoor kon ik me laten gaan en veel verschillende dingen uitproberen. Toen ik begon met animatie moest je woord na woord volgen wat geschreven stond omdat de personages al getekend waren. Nu, dankzij de computer, kan ik zoveel improviseren als ik wil, ze nemen achteraf wel wat hen het beste uitkomt. Het is een beetje 'Foot Loose' ontmoet 'March of the Pinguins'!
Elijah Wood: Ik doe het alletwee graag maar het moet gezegd dat in de coulissen werken, enkel een stem zijn, ongelooflijk bevrijdend is. In tegenstelling met acteerwerk heb je de mogelijkheid om iets nieuws te creëren, het te zien vorm krijgen. Er is niets dankbaarder dan te werken op het basiselement van een animatiefilm en een personage op die manier vorm te geven. Je houdt niet echt rekening met het afgewerkte product tot de film volledig afgewerkt is en klaar om in de zalen te komen.
Robin, jij vertolkt twee verschillende pinguïns, en jij, Elijah, zingt vals...
Robin: Er is Ramon, en de pinguïn Adelie. Hij is een latino. Ik zou zelfs zeggen: een Argentijn. Dat accent geeft hem een macho elementje. Hij heeft een sterke persoonlijkheid, zelfs al is hij klein. De acteurs die de andere pinguïns van die bende spelen waren echte hispanics. Het was heel leuk om hun accent na te bootsen en me in hun cultuur te verdiepen. Mijn andere personage is Love Lace, de grote goeroe, de "Barry White" van de pinguïns! Zijn stem is lijzig, je voelt de verleiding en de liefde die eruit spreken. Ik heb heel veel respect voor de animatoren. Je geeft hen inspiratie en zij creëren unieke fysieke kenmerken met wat jij vocaal hebt gefabriceerd. Ongelooflijk !
Elijah: Die valse noten kunnen me niet veel schelen. Ik kan zingen maar ik zie mezelf niet als een tenor. Ik ben eerder geïnteresseerd in wat anderen doen, ik lanceer trouwens mijn eigen platenlabel in februari volgend jaar. Maar ik moet zeggen dat het grappig was om vals te zingen. Ze hebben mijn stem zelfs nog erger gemaakt door er echte pinguïngeluiden door te mengen. Ik zou zelf niet zo vals kunnen zingen !
Hebben de animatoren zich op jullie fysiek gebaseerd om de pinguïns te maken?
Robin: Ik denk het niet. Dat is trouwens een voordeel want voor mij was het makkelijker om een stem aan te nemen à la Barry White dan op hem te lijken, zelfs met veel schmink (lacht). De animatoren hebben ons een ontwerp getoond van onze respectievelijke pinguïns maar het uiteindelijke resultaat, met beweging en geluid, heeft me echt verbaasd !
Elijah: Ik vind eerlijk gezegd niet dat mijn personage op me lijkt. Ik denk dat ik volledig opgegaan ben in de wereld van de pinguïns... Die wereld werd me zodanig eigen dat ik nooit een bewuste inspanning gedaan heb om naar gelijkenissen te zoeken. Veel mensen zeggen dat ik erop lijk, het moeten die blauwe ogen zijn. De animatoren hebben foto's van me bekeken en blijkbaar heeft dat de kleur van de ogen van Mumble beïnvloed.
Heb jij je zelf ook anders gevoeld, als je personage Mumble?
Robin: Ik ben een enig kind en ik ben alleen opgegroeid. In zekere zin heb ik het gevoel dat ik gedwongen werd om te snel volwassen te worden. Pas toen ik naar de universiteit ging en er het improvisatietheater ontdekte kon ik me als een kind gedragen. Ik kreeg er een klik en het duurde niet lang voor ik besefte dat dat veel leuker was dan economie te studeren (lacht)!
Elijah: Ik heb me altijd al ouder gevoeld dan mijn leeftijd. Misschien voelde ik me volwassener omdat ik meer verantwoordelijkheden had dan de anderen op één of andere manier... Ik herinner me het gevoel er niet echt bij te horen... Ik voelde me pas op mijn gemak toen ik wat ouder werd. Toen heb ik mensen ontmoet die zich net zo voelden als ikzelf.
Vanuit Los Angeles, Catherine Nitelet-Vedder
