Mevrouw Moore, jij bent zelf een moeder van tieners. Herkende jij veel dingen in ‘Carrie’?
Julianne Moore: Absoluut. Mijn zoon zit nu in high school. Da’s pas een ervaring (lacht). Als moeder van een 11- en een 15-jarige besef je dat ze evolueren van volledige bescherming naar volwassenheid. En die overgang is echt heel moeilijk. En ze is moeilijk omdat de maturatie zeer snel gebeurt. Die teenagers zijn nog niet volwassen genoeg om hun eigen beslissingen te nemen en dus laat je bepaalde dingen beetje bij beetje toe. De manier waarop ze mijn zoon op school zijn lunch laten eten houdt een hele evolutie in. In de lagere school moeten ze in de cafetaria gaan eten. Daarna mogen ze naar een ander deel van de cafetaria opschuiven, maar ze moeten er aanschuiven om eten te halen. Het jaar daarna krijgen ze voor het eerst ingevroren yoghurt. Een jaar later mogen ze naar buiten met een oudere medestudent. En tenslotte mogen ze alleen naar buiten om te lunchen. Je merkt heel duidelijk dat ze tieners stap voor stap naar de onafhankelijkheid gidsen. Maar dat is niet evident. Want die jonge mensen willen allemaal hetzelfde zijn of de populairste worden of weten wie aardig en gemeen is. Wel, dat is wat ‘Carrie’ probeert te exploreren. En ook wat de gevolgen van sociale isolatie zijn.
Heb jij ‘Carrie’ van Brian De Palma gezien?
Julianne Moore: O ja, als tiener. Ik herinner me nog dat we aan het aanschuiven waren van de parking tot aan de kassa. De tieners die net buiten kwamen van de vorige voorstelling zagen er asgrauw uit. En iedereen riep: “ Wat is er gebeurd? Is het zo griezelig?” Maar toen ik deze film maakte, heb ik de De Palma-versie niet opnieuw willen zien. Want niemand kan beter zijn dan Sissy Spacek en Piper Laurie. Echt, ze waren zo krankzinnig goed. Gelukkig hadden we geweldig bronmateriaal. Moesten we dat niet gehad hebben, dan was zo’n remake een onbegonnen zaak geweest. Maar Kim (Peirce) heeft een zeer goede relatie met Brian De Palma en het boek van Stephen King is zeer rijk aan thema’s en details. Dat liet ons toe om het verhaal vanuit een ander standpunt te bekijken.
Zie jij Margaret als een slechterik? Vind je haar acties boosaardig?
Julianne Moore: Uiteraard vind ik haar acties boosaardig, ze misbruikt haar dochter. Maar ik moet wel een manier vinden om haar acties te bergrijpen. Er is geen enkel mens dat van zichzelf denkt dat hij of zij slecht is. Iedereen is de protagonist van zijn eigen verhaal. Niemand ziet zich als een antagonist. En dat moet je als acteur altijd goed in je oren knopen. Wanneer je denkt dat iemand je haat, heb je het waarschijnlijk mis. Want die persoon denkt niet aan jou, maar aan zichzelf. Want zo zijn we toch allemaal.
Heb je nog iets bijgeleerd over tieners via de samenwerking met Chloë?
Julianne Moore: Niet echt, ik heb zelf een 15-jarig kind. Ik weet maar al te goed hoe het functioneert bij tieners. Ik vond de samenwerking met een jong iemand heel belangrijk voor deze film. Chloë is echt een schat. Ze is heel lief, professioneel, slim en heel goed voorbereid en ze komt heel volwassen over. Maar ze is nog altijd een kind. Omdat ik zelf kinderen heb – waarvan één 6 maanden jonger dan Chloë – kon ik heel goed voor haar zorgen. Ik vind het altijd heel belangrijk dat, wanneer ik met kinderen werk, ik daar voor hen ben als volwassene.
Heb jij dingen toegevoegd aan het achtergrondverhaal van Margaret White?
Julianne Moore: Hoefde niet. Alles stond in het boek van King. Margaret groeit op in een religieuze familie. En zij wordt heel, heel religieus. En dan ontmoet ze in de kerk een man. Samen beslissen ze dat de religie niet strikt genoeg is. Ze verlaten de kerkgemeenschap en vormen hun eigen kerk. Ze prediken tegen mekaar en leven een heel geïsoleerd leven. Maar dan sterft de man en is Margaret zwanger, hoewel ze dat niet beseft. Ze denkt dat ze kanker heeft, maar brengt dan een kind ter wereld, Carrie dus. Ik denk dat Margaret White waarschijnlijk geestesgestoord is.
Moet je zo’n rol in een fantasy-film anders aanpakken dan in een realistisch drama?
Julianne Moore: Interessante vraag. Wanneer je binnen een genre werkt, ben je bezig met de juiste toon van het geheel. In alles wat je doet, moet je een beslissing nemen over de toon. Maar of je nu in een realistische film of in een fantasy-epos meespeelt, het is allemaal doen alsof. Er is in feite niet veel verschil. Het gaat er vooral om zo’n verhaal zo geloofwaardig mogelijk te vertellen. Je moet je altijd afvragen waar de realiteit in het personage zit en wat hun realiteit is. En dat is het leuke aan onze job. We zijn bezig met iets te scheppen. Maar er moeten elementen van het echte leven in zitten om mensen geboeid te houden want we brengen uiteindelijk een spiegel van hun verbeelding.
Is het moeilijker om in een bestaand personage zoals Sarah Palin binnen te dringen dan in een fictief personage zoals Margaret White?
Julianne Moore: Het vraagt een verschillende aanpak. Maar het is niet zo dat de ene rol moeilijker is dan de andere. Je vertrekt van de vraag welk werk je moet doen om het personage te begrijpen. Bij iemand die nog leeft, moet je heel veel research doen om uit te vissen hoe die persoon is. Bij een fictief personage probeer je gewoon alles uit om het te laten werken. Maar ik heb geen voorkeur. De aanpak wordt bepaald door het personage.
Jij lijkt van geen enkele uitdaging bevreesd. Ben jij van iets bang?
Julianne Moore: Ja, van skieën, sterven en duiken. Ik ben op fysiek vlak niet heel moedig. Ik ben geen persoon die van rotsen zal springen. In Hawaï doen ze dat heel veel. Ik ben de persoon die in de kajak afwacht terwijl iedereen aan het springen is. Ik heb een hekel aan die dingen. Uiteraard zijn er momenten dat ik dingen uitprobeer. Maar zelfs dan sta ik niet te springen om het te doen. En ik hou ook niet van snel rijden.
En toch ben jij niet echt bang…
Julianne Moore: Ja, maar ik doe alsof. Er gebeurt niets. Wanneer mensen het hebben over moed, dan denk ik altijd over iets waar je bang van bent. Moest ik, met mijn angsten, skieën van een berg, dan pas zou ik mezelf moedig noemen. Want ik ben nooit bang als ik doe alsof, als ik acteer. Je moet weten dat ik van mijn job hou. Het is een beetje zoals lezen. Wanneer je een heel goed boek leest en je wordt er helemaal door geabsorbeerd, dan voel je de tintelingen in je lichaam. Zo voelt acteren aan.
Jij hebt als kind veel gereisd. Heb jij daardoor een soort van sociale isolatie gevoeld?
Julianne Moore: Ik denk ik daardoor beter begrijp wat het is om de nieuwling of de nieuwkomer te zijn. Het is immers heel moeilijk om nieuw te zijn tussen allemaal mensen die mekaar kennen en die vertrouwd zijn met hun omgeving. Stel dat je in Nicaragua bent en je moet daar een taxi nemen, maar je spreekt geen Spaans. Wat dan? Ik veronderstel dat je zo’n situatie niet echt leuk vindt. Je bent waarschijnlijk heel bang.Ik herinner me dat ik de eerste keer de oceaan overstak naar Duitsland. Ik was heel moe en alles zat me tegen. En de deuren hadden klinken en iedereen sprak een andere taal. Ik was helemaal gedesoriënteerd.
