Gezien het lichaam van Agnès Le Roux, de erfgename van het casino Palais de Méditerranée in Nice, nooit gevonden werd, zou men derhalve nooit een schuldige kunnen aanduiden. Maar Maurice Agnelet werd pas heel recent schuldig bevonden voor moord.
Agnelet is ongetwijfeld een verdacht individu die graag van twee walletjes at. Hij werkte voor casinokoningin Renée Le Roux. Hij had echter ook contact met Fratoni, de concurrent van Le Roux, en wist via zijn liefdesrelatie met Agnès het casino door te sluizen naar Fratoni. Maar voor de kijker staat het niet vast dat Agnelet de moordenaar is. En voor Techiné ook niet. Hij is trouwens niet geïnteresseerd een ‘onopgelost moordmysterie’. Wat de cineast boeit, is hoe mensen in dit milieu elkaar onder de duim proberen te krijgen. Renée tracht Agnelet en Agnès binnen het gareel te houden. Agnelet tracht Agnès naar zijn pijpen te laten dansen, maar ook Agnès zelf wil controle. Techiné blijft in zijn film, die meer een milieuschets wordt dan een moordmysterie, bij de feiten zonder ook maar eventjes melodramatisch uit te wijden.
Dat maakt van L'Homme qu’on aimait trop één van de betere Franse films van de laatste jaren. Guillaume Canet werd perfect gecast als Agnelet, een charmante ratelslang die, wie weet, ook een moordenaar zou kunnen zijn.