Ik wil best geloven dat Friedrich, de hoofdfiguur uit A Promise, als een blok valt voor Lotte, de jonge vrouw van zijn baas. Tenslotte wordt ze gespeeld door Rebecca Hall en verpersoonlijkt ze de onbereikbare finesse waarnaar Friedrich als jongen van arme komaf altijd gesmacht heeft.
Als hij op een bepaald moment dus teder de pianotoetsen streelt die ze even voordien beroerd heeft en er hunkerend aan ruikt, kan ik dat perfect begrijpen.
Regisseur Patrice Leconte is voortdurend op zoek naar details en situaties die de film sensualiteit moeten verlenen. Zo laat hij Friedrich tijdens een operavoorstelling met de toneelkijker naar Lottes ranke hals en neemt hij haar koude handen tussen de zijne om ze warm te wrijven en te blazen. Al die ingrepen kunnen echter niet verbergen dat er geen enkele vonk overslaat tussen de acteurs. Het script staat vol borrelende passie, het scherm blijft angstwekkend kil.
Het is zelfs zo opvallend dat je meer liefde voelt tussen Hall en de echtgenoot, die door Alan Rickman wordt gespeeld met een humoristische toets waar je hem heel dankbaar voor bent.
